Dźwięk budzika rozpoczyna codzienną walkę z czasem. Opór dziecka podczas porannej krzątaniny może zestresować nawet najbardziej opanowanego rodzica.
Wśród problemów poruszanych na trójmiejskim forum "Rodzina i dziecko", rodzice często wymieniają niechęć do samodzielnego ubierania się:
"mam taki problem z moją Julką, że przed wyjściem np. do przedszkola mogę prosić i błagać aby się ubrała, ale bezskutecznie". Magdalena Wojtera, pedagog ze
Szkoły Podstawowej Lokomotywa, opisuje sposoby radzenia sobie w sytuacji, gdy mały buntownik nie chce się ubrać, a nasze prośby, błaganie czy nawet krzyk nie robią na nim najmniejszego wrażenia.
Dlaczego dzieci nie reagują na błagalne prośby rodziców podczas porannego wybierania się do wyjścia?Błaganie nie jest skutecznym narzędziem wychowawczym, a dodatkowo uniemożliwia proces budowania autorytetu rodzica. Aby dziecko ubrało się samodzielnie i na czas spróbujmy przygotować je do tego i zapewnijmy odpowiednie warunki (warto, np. szybciej skończyć zabawę, obudzić dziecko 10 min wcześniej, zaangażować je w przygotowanie odzieży poprzedniego wieczoru, zaprosić je do współpracy, czytać bajeczki o tej tematyce, chwalić każdą sytuację, w której ubrało się samodzielnie, poinformować, że kiedy jesteśmy punktualni sprawiamy innym radość, dołączyć ubieranie do tablicy obowiązków i każdy sukces nagradzać np. serduszkiem czy naklejką lub innym drobiazgiem. Upewnijmy się, że słyszy nasz komunikat, np. spójrzmy mu w oczy, przytrzymajmy za rękę i powiedzmy "Proszę, abyś się teraz ubrał". Wyznaczmy czas, w którym dziecko powinno się ubrać: np. "gdy wskazówka będzie w tym miejscu - wychodzimy", "policzę do 30 - ciekawe czy w tym czasie zdążysz się przebrać" lub "wychodzimy kiedy zadzwoni budzik"
Zniecierpliwiony rodzic w obliczu spóźnienia do pracy ulega presji i sam ubiera dziecko. W ten sposób zyskuje kilka minut cennego czasu, ale z pewnością nie działa to motywująco na opornego przedszkolaka.
Jak pozytywnie motywować dziecko, aby współpracowało z nami?Zaproponujmy mu wybór "jeśli szybko się przebierzesz, zdążymy pójść jeszcze na spacer, przeczytać wierszyk", "jeżeli zdążymy wyjść o tej godzinie (tu można wskazać wskazówkę na zegarze) możemy zabrać twoją ulubioną maskotkę, po powrocie zagramy w grę, zadzwonimy do babci, żeby jej o tym powiedzieć, po powrocie obejrzymy ulubiona bajkę na DVD".
Określmy zasadę: "najpierw próbujesz sam", a kiedy dziecko ma problem z jakąś częścią garderoby nauczmy je prosić o pomoc zanim wpadnie w złość, np. przy przytrzymaniu kurtki, zaciśnięciu suwaka lub zawiązaniu bucika. Wspomóżmy dziecko stosując podpowiedzi: "a co teraz na siebie założysz?", "teraz buty czy kurtka?".
Gdy dziecko próbuje odwrócić naszą uwagę, warto powtórzyć komunikat: "Teraz jest czas, w którym się ubierasz", "Porozmawiam z Tobą, gdy już się ubierzesz". Jeżeli i to nie pomaga realizujemy zapowiedziane konsekwencje, np. zostawiamy w domu ulubioną maskotkę, nie oglądamy bajki po powrocie (wyjaśniając powód) itp., przenosimy dziecko do samochodu np. bez ubranego buta (jeżeli na dworze nie jest zbyt zimno).
Jeśli przy następnym ubieraniu sytuacja się powtarza, ponawiamy powyższe działania. Aż do skutku.
Rozmawiała
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy