Nasze dzieci są wychuchane. Wozimy je do szkół, odprowadzamy na zajęcia, organizujemy zabawy z kolegami z klasy, zabieramy na wycieczki i dbamy o to, by niczego im nie zabrakło. Dlaczego więc z rozrzewnieniem wspominamy czasy własnego dzieciństwa, gdy umorusani wisieliśmy głową w dół na trzepaku, a wokół szyi "majtał się" nam zawieszony na wstążce klucz?
nie, i to wina rodziców, którzy je tak wychowują
35%
to zależy, ale na pewno nie są samodzielne w takim stopniu, jak kiedyś
34%
raczej nie, ale to wina dzisiejszego świata. Wielu ludzi patrzy krzywo nawet na siedmiolatka jadącego autobusem do szkoły
24%
raczej tak, a przynajmniej te, które znam
3%
tak, moim zdaniem są bardzo samodzielne
4%
Nauczyłam się jeździć na rowerze w wieku sześciu lat. Rower był zdezelowany, nie miał opon, a ja zaliczyłam upadek, solidnie rozbijając sobie łokieć. Ranę opatrzyła mi w swoim mieszkaniu obca kobieta. Gdzie była wtedy moja mama? Nie mam pojęcia. A muszę zaznaczyć, że moja mama należała do mam nadopiekuńczych. W tamtych czasach. Dziś nie wytrzymałaby konkurencji większości rodziców.
Czy są jeszcze tacy, którzy nie śledzą każdego kroku swojego dziecka? Czy są rodzice, którzy nie organizują każdej minuty życia potomka, żeby "coś głupiego nie przyszło mu do głowy"? Po wpisach
na naszym forum można twierdzić, że są, ale pełni obaw o to, czy robią słusznie.
Plac zabaw-
Kajtek wychodzi sam na dwór mniej więcej od piątego roku życia - mówi
Iwona z Gdańska, mama ośmiolatka. -
W pobliżu naszego bloku są dwa place zabaw i Kajtek wie, że ma być na którymś z nich. W razie czego wiem, gdzie go szukać.
Niektórych rodziców uspokaja, jeśli dziecko nosi przy sobie telefon komórkowy. Inni uważają, że to kuszenie losu: telefon może stać się łatwym łupem, a okradanemu dziecku mogłaby się stać krzywda. Jeszcze inni są zdania, że kilkuletnie dziecko w żadnym wypadku nie powinno przebywać samo na dworze.
-
Obojętnie, czy we własnym ogródku, czy na placu zabaw pod blokiem - kilkulatek bez nadzoru jest bezbronny. W razie jakiegokolwiek wypadku jego stres jest wielokrotnie większy, niż dziecka, które może z płaczem pobiec do mamy - uważa
Marzena, mama siedmioletniej Weroniki. -
Nawet na własnym podwórku zdarzają się tragiczne wypadki, a rolą rodziców jest im zapobiegać i zapewnić dziecku możliwie największe bezpieczeństwo.
Nie do końca zgadza się z tą opinią
Agnieszka, mama dziewięcioletnich bliźniaków i dwuletniej Kasi, z wykształcenia pedagog.
-
Dziecko, które stale przebywa pod opieką kogoś dorosłego czuje się zwolnione z odpowiedzialności, bo opiekun myśli za nie - tłumaczy. -
Moich synów zostawiałam na placu zabaw już trzy lata temu. Znali zasady, których nieprzestrzeganie oznaczało poważne konsekwencje. Przez jakiś czas sprawdzałam, czy są bezpieczni, zaglądając na plac zabaw co 20-30 minut.
Droga do szkołyW świetle przepisów już siedmiolatek może samodzielnie pokonywać drogę do szkoły. Pozostaje jeszcze kwestia odległości do placówki edukacyjnej i... zdrowego rozsądku. Nie każdy siedmiolatek jest gotów na taką dozę samodzielności. Nie każda szkoła jest na tyle blisko, by pokonanie doń drogi nie wiązało się z żadnym ryzykiem. Inaczej wygląda sytuacja, gdy rejonową "podstawówkę" widzimy z okna, a inaczej, gdy by do niej dotrzeć trzeba pokonać kilometr poboczem drogi lub podjechać parę przystanków autobusem. Wówczas nawet dla ośmio- i dziewięciolatka może to być zbyt dużym wyzwaniem.
-
Kiedy pierwszy raz puściłem córkę samą do szkoły, czaiłem się za nią przez całą drogę tam i z powrotem - opowiada
Hubert z Gdyni, tata trzynastoletniej Magdy. -
Była wtedy w drugiej klasie szkoły podstawowej i musiała podjechać przystanek autobusem. Czaiłem się tak przez kilka dni, aż uspokoiłem się widząc, że córka zachowuje się odpowiedzialnie i przytomnie.
Sami w domuSkoro już siedmiolatek może sam poruszać się po ulicach, można domniemywać, że tym bardziej powinien móc zostać sam w domu. Kodeks karny napomyka wprawdzie o konsekwencjach porzucenia dziecka poniżej 15. roku życia i nie zapewnienia mu opieki, ale przecież wyjście na zakupy nie może być traktowane jak porzucenie. Jednak, jeśli podczas naszej nieobecności stanie się coś złego, możemy mieć kłopoty. Zwłaszcza, jeśli zostawimy dziecko samo np. na weekend.
A czy zostawiamy?
-
Zostawiam dzieci same w domu, kiedy są chore, a ja muszę iść do pracy - wyznaje
Ewa, mama Karolinki i Adasia, uczniów czwartej i piątej klasy. -
Znikam wtedy na pół dnia, ale dzwonię do nich. W lodówce zostawiam kanapki, albo zupę do podgrzania w mikrofalówce. Doskonale sobie radzą. Ale chyba nie zostawiłabym ich jeszcze samych na noc.
Choć istnieje zasadnicza różnica pomiędzy zostawieniem w domu siedmiolatka a trzynastolatka, trudno powiedzieć, na czyją korzyść ta różnica przemawia.
-
Aneta zostawała w domu bez problemu, gdy była młodsza - opowiada
Asia, mama czternastolatki. -
Im jest starsza, tym większe mam obawy, zwłaszcza jeśli zostaje z koleżankami. Mam wrażenie, że weszła w taki wiek, gdy rozsądek na jakiś czas wziął wolne.
Wspomnień czarCoraz mniej dzieci nosi na szyi klucze od mieszkania, coraz więcej za to ma telefony komórkowe do stałego kontaktu z rodzicami. Ci zaś, pomimo możliwości sprawowania stałej kontroli, wydają się bardziej przestraszeni. Media donoszą o strasznych wypadkach na całym świecie, a rodzice lokują swe obawy na osiedlowych alejkach, skwerkach i placach zabaw. Czy świat się zmienił aż tak? A może to my się zmieniliśmy. Patrzymy na nasze dzieci, które w kaskach i ochraniaczach pokonują na rowerkach z obowiązkowo sprawnymi hamulcami kolejne kilometry, znamy ich każdy krok, a jeśli nie, to na wszelki wypadek dzwonimy, znamy kolegów, rodziców kolegów, lokalnym "rezydentom" spod budki z piwem zrobiliśmy zdjęcia z każdej strony - tak na wszelki wypadek.
A jednocześnie starannie pielęgnujemy wspomnienia o zabawie na trzepaku, o Piotrusiu, który upadł na rowerze i pękła mu śledziona, a później przez miesiąc nie chodził do szkoły, o grupowych wyprawach do warzywniaka po gumę Donald, o podrapanych kolanach, nowych kolegach z innego bloku, o bójkach, porażkach, łzach i ... życiu, na które mieliśmy wpływ. Jako dzieci.
Dekalog samodzielnego dziecka:
Kiedy jestem sam na placu zabaw, podwórku, nie opuszczam go (ani sam, ani z nikim innym). Czekam na osobę, która mnie przyprowadziła.
Jeśli ktoś obcy częstuje mnie czymś do jedzenia lub picia - grzecznie odmawiam. Nie wolno brać niczego od obcych.
Kiedy ktoś mówi mi, że przysłała go po mnie moja mama, nie wierzę mu. Czekam na osobę, która mnie przyprowadziła. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy z placu zabaw chce nas zabrać bliski członek rodziny (babcia, ciocia, starsze rodzeństwo). Jeśli mam wątpliwości, proszę by osoba zadzwoniła do moich rodziców i pozwoliła mi z nimi porozmawiać.
Jeśli mam gdzieś samodzielnie pojechać, zachowuję ostrożność: przestrzegam przepisów ruchu drogowego, uważam na jezdni, przystankach, peronach. W razie jakiegokolwiek zagrożenia, zwracam się do osoby pracującej w tym miejscu: ochroniarza, kasjerki, policjanta, strażnika miejskiego itp.
Wracam do domu punktualnie. Jeśli z jakichś przyczyn jest to niemożliwe - dzwonię, by uprzedzić rodziców.
Jeśli zostaję sam w domu - nie otwieram nikomu drzwi. Udaję, że mnie nie ma. W żadnym wypadku nie informuję gościa, że nie ma ze mną nikogo dorosłego.
Jeśli odbiorę telefon domowy od obcej osoby - nie mówię, że jestem w domu sam. Jeśli ktoś prosi do telefonu kogoś dorosłego, mówię, że np. mama się kąpie i oddzwoni.
Nie robię niebezpiecznych rzeczy: nie otwieram okien, nie siadam na parapetach, nie wychodzę na balkon, nie wspinam się na meble, nie włączam kuchenki itp.
Jeśli mam pod opieką młodsze rodzeństwo - jestem za nie odpowiedzialny. Zwracam uwagę na jego potrzeby i troszczę się o nie.
Znam najważniejsze telefony alarmowe, telefony do rodziny i przyjaciół, do których w razie potrzeby mogę się zwrócić. Mam zaprzyjaźnionych sąsiadów, którzy też w razie czego udzielą mi pomocy.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy