Udany przepis. Recenzja filmu "Ugotowany"

Tomasz Zacharczuk

23 października 2015 (artykuł sprzed 8 lat)

Opinie (17)

"Ugotowany" serwuje widzowi wszystko to, co zyskało w ostatnich latach ogromną popularność w telewizji. Piekielne awantury w kuchni, rzucanie mięsem dosłownie i w przenośni ale i kulinarną maestrię oraz wyrafinowane talerze. Nie jest to jednak błaha komedyjka o gotowaniu, ale zaskakująco wyważony film o ludzkich marzeniach i ryzykownej drodze, jaka do ich realizacji wiedzie.

Adama Jonesa (Bradley Cooper) poznajemy w dość przełomowym momencie życia. Oto dobiega końca jego kulinarna pokuta za grzechy przeszłości i zmarnowaną karierę. Po rozłupaniu miliona (!) ostryg w dalekiej Luizjanie będący do niedawna u szczytu możliwości i sławy szef kuchni podejmuje jeszcze jedną próbę zdobycia upragnionej trzeciej gwiazdki Michelina. Zbiera więc dawną ekipę, którą uzupełnia o nowe talenty, wraca do Londynu i otwiera restaurację. Po drodze musi jeszcze skonfrontować się z własnymi słabościami, lękami i wciąż powracającą przeszłością.

"Ugotowany" jest więc z jednej strony heroiczną opowieścią o wzlotach i upadkach, o niezrealizowanych marzeniach, które stają się klątwą i ambicjach przysłaniających trzeźwą ocenę rzeczywistości. Uporczywie dążący do celu Jones staje się aspołecznym tyranem, maniakiem zaprogramowanym tylko w jednym celu - wejść na szczyt, z którego sam zrzucił się lata temu, kiedy zatracił się w urokach życia. Okazuje się jednak, że samotna wspinaczka na kulinarny Olimp może stać się samobójczą misją. Podobnie jak w codziennym życiu, tak i w kuchni główny bohater musi nauczyć się zaufania do innych, szczerości i równowagi emocjonalnej.

W filmie Johna Wellsa nie brakuje oczywiście wątków kulinarnych. I choć momentami "Ugotowany" przypomina kinową wersję "Hell's Kitchen" (palce w produkcji filmu maczał nawet sam Gordon Ramsay), to jest to dość smaczne danie zaserwowane wygłodniałym widzom. Na sam widok przygotowywanych przez bohaterów rarytasów cieknie ślinka, a burczenie w brzuchu może nam zagłuszyć (skądinąd bardzo sprawnie napisanych) dialogi. Zestawiając Adama Jonesa i jego kulinarnego przeciwnika, Reece'a, twórcy "Ugotowanego" pytają też, w którą stronę zmierza współczesna sztuka gotowania. Czy stosowane przez Jonesa garnki i patelnie są już tylko reliktami przeszłości używanymi przez "oldschoolowców"? A może nowoczesna kuchnia to ta wypełniona misternie skonstruowanymi maszynami otoczonymi mnóstwem gadżetów? Jak pokażą bohaterowie, prawda tkwi gdzieś mniej więcej pośrodku.

Podobnie jak ekranowi bohaterowie żonglujący przeróżnymi składnikami, tak i twórcy filmu lubią eksperymentować i łączyć różne smaki. W ten sposób na ekranie znajdziemy wszystkiego po trochu. Podstawą tego filmowego dania jest wzięta i atrakcyjna historia powrotu na szczyt okraszona lekko komediową konwencją (choć "Ugotowany" typową komedią z mnóstwem gagów jednak nie jest). Scenarzysta Steven Knight, misternie dbając o odpowiednie przyprawienie swojej potrawy, dorzuca nam szczyptę sensacji (wątek dilerów ścigających Jonesa), porcję romansu (Jonesa z graną przez Siennę Miller Helene) i kilka soczystych zwrotów akcji.

Praca z Jonesem nie należy do najłatwiejszych. Latające talerze i przekleństwa to norma. Mimo tego nie brakuje śmiałków, którzy chcą pracować u boku mistrza. Wyzwanie podejmuje też Helene (Sienna Miller).

Wszystkie składniki reżyser John Wells wymieszał precyzyjnie dobraną i przede wszystkim trafioną obsadą. Dobrze wypada Bradley Cooper, który umiejętnie łączy w sobie postać szefującego furiata z momentami bezradnym samotnikiem o niewinnym niebieskookim spojrzeniu. Zamiana snajperskiego karabinu na rondel i chochlę wyszła nadspodziewanie dobrze być może dlatego, że aktor sam w przeszłości dorabiał w kuchni, zanim stał się jednym z najlepiej zarabiających w Hollywood.

Świetnie wypada Sienna Miller, dość odważnie zrywająca z pielęgnowanym od lat wizerunkiem ekranowej seksbomby. Dwójce głównych bohaterów udanie dotrzymuje kroku Daniel Bruhl - nieco ascetyczny, czasami nawet oślizgły, ale bardzo ciekawy bohater z pewną skrywaną tajemnicą. Przepis więc na udaną obsadę? 1x dojrzały Cooper, 1x przyprawiona Miller, 1x słodko-gorzki Bruhl. Ozdobami filmu są epizodyczne role Umy Thurman i Alicii Vikander.

John Wells wykorzystał doskonale znany w kinie przepis i wszystkie proporcje wyważył z aptekarską dokładnością. Możemy się więc nieco pośmiać, trochę się wzruszyć, pokibicować głównemu bohaterowi, ale równocześnie się nim nieco zmęczyć. Z ekranu bije spora porcja optymizmu, świetnie uzupełniona kolorową stylistyką nie tylko przygotowywanych dań. Te z kolei mogą przyprawić o głód i zainspirować do kulinarnych podbojów, a i sam widz może się przekonać, że jedzenie nie kończy się na popcornie i nachosach.

I choć brakuje nieco przypraw podkręcających filmową opowieść, a całość zmierza w łatwo przewidywalnym kierunku, to przecież często najprostsze dania najbardziej smakują.

OCENA: 7/10

Tomasz Zacharczukt.zacharczuk@trojmiasto.pl

Film

6.6

25 ocen

Opinie (17)

Sortowanie
- Od najstarszych
- Od najnowszych

Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2015-11-06 14:08

super

Polecam!lubisz gotować chcesz wiedzieć jak żyją kucharze idź. Polecam

8 lat
- 0 0
Twoja opinia

Zmień treść

Polecam!lubisz gotować chcesz wiedzieć jak żyją kucharze idź. Polecam
Regulamin dodawania opinii
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2015-11-11 13:10

Sredni

nie polecam, prawdziwi kucharze tak nie gotują. Prawdziwi kucharze są bardziej ogarnięci niż tytułowy bohater filmu.

8 lat
- 1 0
Twoja opinia

Zmień treść

nie polecam, prawdziwi kucharze tak nie gotują. Prawdziwi kucharze są bardziej ogarnięci niż tytułowy bohater filmu.
Regulamin dodawania opinii