Teatr Wybrzeże w tym roku dołączył do grona partnerów Konkursu o Nowego Yoricka w ramach Festiwalu Szekspirowskiego. Owocem pracy młodej reżyserki Miłki Dziasek z aktorami Wybrzeża jest odważna wariacja na temat "Snu nocy letniej", który w przypadku głównej bohaterki spektaklu Tytanii zamienia się w prawdziwy koszmar pełen traum i lęków z przeszłości.
Konkurs o Nowego Yoricka w obecnej formule ma ciekawą formułę. Gdański Teatr Szekspirowski w ramach
Festiwalu Szekspirowskiego wybiera profesjonalne teatry, które współuczestniczą w wyprodukowaniu spektakli prezentowanych w formule "work in progress" podczas festiwalu.
Ich produkcja sfinansowana jest przez GTS, reżyserzy wybierani są przez kierownictwo teatrów. To młodzi twórcy na dorobku, często studenci reżyserii. W tym roku ze swoimi pomysłami zgłosiło się do konkursu aż 25 reżyserów. Wybrano trójkę, która miała szanse realizować spektakle z zespołami Teatru Wybrzeże, Teatru im. Wilama Horzycy w Toruniu i Teatru Studio w Warszawie.
Dokładnie tak było w przypadku
"Snu nocy letniej", który premierowo zagrano 29 lipca. Reżyserująca go
Miłka Dziasek jest studentką V roku warszawskiej Akademii Teatralnej. Jej pomysł na komedię Wiliama Szekspira przypadł do gustu dyrekcji Teatru Wybrzeże, stąd też umożliwienie pracy z aktorami Teatru Wybrzeże, wspartych grającym gościnnie
Dominikiem Rubajem oraz tancerką i choreografką przedstawienia
Marią Bijak.
"Sen nocy letniej" kojarzy nam się przede wszystkim z umizgami czwórki kochanków: Hermii, Heleny, Demetriusza i Lizandra - to ich miłosne perypetie, wzmocnione przez ingerencje psotnego Puka na polecenie króla elfów Oberona, stanowią główną oś sztuki. Dodatkiem, który bywa bardzo różnie interpretowany, jest przygotowywanie sztuki dla królewskiej pary Tezeusza i Hipolity przez grupę rzemieślników.
U Miłki Dziasek niewiele z tego znajdziemy na scenie. W centrum umieszczono królową wróżek Tytanię, czyli żonę Oberona, która śni na jawie w swoim osobliwym kokonie (rama stołu z rozciągliwym materiałem zamiast blatu - scenografia
Julii Ruszkowskiej).
Nie mamy żadnych wątpliwości, że jej związek z Oberonem przechodzi głęboki kryzys. Małżonkowie są wobec siebie agresywni, zarzucają sobie wzajemnie niewierność. Pomiędzy nimi jest dużo więcej chłodu niż namiętności.
Eksperymentalny spektakl młodej reżyserki w Teatrze Wybrzeże
Za plecami aktorów śledzimy wideo-wspomnienie Tytanii (autorstwa
Igora Piątka) - młoda para obsypywana ryżem przed kościołem. W planie żywym jesteśmy świadkami fragmentu wesela wraz z zabawą w pytania od gości. Tytania, uciekając z patriarchalnego domu ojca, trafiła w objęcia patriarchatu męża, który nie ukrywa, że zamierza być dla niej raczej surowym panem niż czułym kochankiem. Dziewczyna zdaje sobie z tego sprawę już podczas weselnej zabawy.
Mara upiornego w gruncie rzeczy wesela znika niczym senny koszmar, a pojawia się w nim przyjaciółka z dzieciństwa w zaawansowanej ciąży. Jej brzuch staje się obsesją Tytanii. Obiekt gniewu Oberona - piękny chłopiec, którego Tytania nie zamierza mu oddawać - nabiera w tej wersji "Snu..." zupełnie innego niż zazwyczaj kontekstu. To dziecko, które po śmierci przyjaciółki przygarnia bezpłodna, desperacko pragnąca dziecka Tytania.
Grająca tę postać
Justyna Bartoszewicz stopniowo i z wyczuciem odsłania kolejne traumy swojej bohaterki. Zdajemy sobie sprawę, że jest w potrzasku - miota się rozczarowana relacją z Oberonem. Szuka pocieszenia w ramionach kochanka (Lizandra, granego przez Dominika Ruczaja), ale reaguje lękowo na propozycję wspólnego snu w lesie.
Jej największym dramatem jest bez wątpienia brak potomstwa. Łatwo wyobrazić sobie, że to jest główna przyczyna jej kryzysu małżeńskiego.
Tytania w wykonaniu Bartoszewicz wręcz wyje z rozpaczy, że nie może mieć dzieci. To bardzo nieszczęśliwa i niespełniona, zagubiona kobieta, która zbłądziła nie tyle w gęstym lesie pewnej letniej nocy, co
pobłądziła w nietrafionych życiowych wyborach. Jej postaci poświęcono ten "Sen nocy letniej", w którym reżyserka dość swobodnie posługuje się tekstem Szekspira, tworząc z niego całkowicie inną, choć ściśle związaną z komedią słynnego stratfordczyka historię.
Gdzieś na marginesie znajduje się pojawiający się epizodycznie Oberon (
Piotr Chys). Podobnie jak przyjaciółka (
Magdalena Boć) i ojciec Tytanii (
Krzysztof Matuszewski) wraz z weselnym
wodzirejem (
Jacek Labijak) oraz Pukiem (taneczna, niema rola Marii Bijak) stanowią raczej tło, właściwie kreację zbiorową.
Ponura wizja dramatu często bagatelizowanej Tytanii (służącej w wielu interpretacjach jako pretekst do popisów zmienionego w osła jej kochanka-rzemieślnika) została przez Miłkę Dziasek dobrze wpisana w komedię Szekspira, co całkowicie zmienia jej charakter.
Zamiast pełnej dwuznaczności komedii, mamy podszyty ciężkimi traumami dramat. Formuła Konkursu o Nowego Yoricka skłania twórców do odważnych poszukiwań. Z pewnością "Sen nocy letniej" jest ciekawą próbką możliwości tej reżyserki i warto byłoby dać jej szansę pracy nad pełnowymiarowym spektaklem.
Eksperymentalny spektakl młodej reżyserki w Teatrze Wybrzeże
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy