Lubię piłkę nożną i znam się na niej lepiej od niektórych moich kolegów. Oglądam się za kobietami na ulicy. Lubię chodzić na siłownię i grywam w pokera. I jakoś mężczyzną nie jestem - mówi dr Natasza Kosakowska-Berezecka, psycholożka z Zakładu Psychologii Międzykulturowej i Psychologii Rodzaju w Instytucie Psychologii Uniwersytetu Gdańskiego. Spotkanie z nią odbędzie się w Klubie Atelier, w czwartek (13.03) o godz. 18. Wstęp wolny.
Borys Kossakowski: Jesteśmy ciekawym przypadkiem. Skończyliśmy te same studia, jesteśmy dziećmi nauczycieli, mamy bardzo podobne nazwiska i rosyjskie imiona. Natasza Kosakowska-Berezecka: Mnie przybył dodatkowy człon w nazwisku, po mężu i dołączyłam do licznego grona kobiet o długich podwójnych nazwiskach. To męczące dla studentów grup wpisujących moje nazwisko do indeksu, by uzyskać wpis (śmiech).
Mężczyźni jakoś niezbyt chętnie biorą nazwiska od kobiet.Przyjęło się, że kobiety w Polsce przejmują nazwisko po mężu, ale obecnie coraz częściej mają podwójne albo zostają przy swoim. To przejaw pewnych zmian kulturowych związanych z rolą kobiet i ich tożsamością. W Hiszpanii nazwisko dzieci tworzone jest zgodnie z regułą: pierwsze nazwisko ojca i pierwsze nazwisko matki, w dowolnej wybranej kolejności. Zwyczajowo jako pierwsze nadaje się nazwisko ojca.
Lubię piłkę nożną, oglądam się za kobietami na ulicy, a z drugiej strony - dużo czasu spędzam z córką, nie piję wódki, lubię tańczyć. Czy jestem "typowym" mężczyzną?Ja też lubię piłkę nożną i znam się na niej lepiej od niektórych moich kolegów. Oglądam się za kobietami na ulicy, gdy mają fajną torebkę albo buty. Częściej jednak za mężczyznami i niekoniecznie muszą mieć fajną torebkę albo buty. Do tego lubię chodzić na siłownię, grywam w pokera (jak dopuszczą mnie koledzy), ba, bywam nieustępliwa i bardzo zdecydowana, wymagająca i dominująca. I jakoś mężczyzną nie jestem.
Jakoś nie. A co w twoich oczach oznacza: "typowa kobieta"?Z "typowej kobiety" (nazwijmy ją może stereotypową), mam na pewno to, że jestem mamą. Ale na pewno nie jestem lepszym rodzicem niż tata mojego synka. Spędzam z nim dużo czasu, podobnie jak mój mąż. I podobnie jak większość pracujących Polek zmagam się równocześnie z tym, żeby być super mamą, super żoną, super pracownicą, super wyglądać, super gotować (no nie, na tym mi chyba jednak nie zależy, poddałam się). To co niedawno było głównie problemem kobiet - czyli konflikt
praca-dom, umiejętne łącznie ról rodzicielskich i zawodowych powoli staje się też coraz większym wyzwaniem dla mężczyzn.
I po co nam to było?! (śmiech)Włączając się coraz bardziej w "ogarnianie obowiązków domowych", jednocześnie chcąc spełniać się zawodowo i piąć po szczeblach kariery muszą też uczyć się, podobnie jak kobiety, lawirowania między byciem dobrym rodzicem, a kreatywnym pracownikiem. Zdecydowanie na tym zyskują - mają silną więź z dziećmi, podobnie jak matka i nie są jedynymi żywicielami rodziny, dzieląc się tym brzemieniem spłacania rachunków, kredytów ze swoimi partnerkami.
Mężczyźni oddają pola kobietom w wielu kwestiach. Powoli godzą się z tym, że kobiety mogą zasiadać w parlamencie i na fotelach dyrektorskich. Ale przychodzi im to z trudem.Z tym "oddawaniem pola" się nie zgodzę. Pierwiastek kobiecy jest dodawany do sfer zarządzania dlatego, że takie firmy osiągają lepsze wyniki, są zarządzane w bardziej kreatywny sposób.
Często mylnie zakładamy, że jest to sytuacja typu: "kobiety wygrane - mężczyźni przegrani" - kobiety u władzy, kobiety rządzące, kobiety mające więcej do powiedzenia budzą lęk. Odbierają mężczyznom ich wysoki status, władzę, pieniądze! Taka logika prowadzi do mylnego wniosku, że kobiety są zagrożeniem dla mężczyzn, jeżeli wchodzą w politykę i są w zarządach firm.
Czyli my, mężczyźni, możemy coś na tym zyskać?Oprócz tego, że w firmach współzarządzanych przez kobiety często osiągane są lepsze wyniki, to również przekłada się to na sferę domową - kobiety i mężczyźni mogą na równi realizować się zawodowo i "domowo" - nie są jedynymi odpowiedzialnymi za finanse i wychowanie dzieci, podejmowanie ważnych decyzji - przez co mają wyższy poziom szczęścia, więcej źródeł radości - to są tylko niektóre wynik badań, które wskazują na zalety partnerskiego podziału obowiązków w domu. Oczywiście każda forma - czy związek tradycyjny, czy partnerski ma swoje zalety i wady, ważne by mieć pełną świadomość możliwości wyboru - możliwość korzystania ojców z urlopu rodzicielskiego na równi z matkami daje taką możliwość.
Z kolei wy, kobiety ruszyłyście po kariery, często rezygnując w jakimś sensie z macierzyństwa. Czy da się z tego po prostu zrezygnować? Czy jest to instynkt, który jednak tkwi w każdej kobiecie?Elisabeth Badinter napisała ciekawą książkę pt. "Mit macierzyństwa", w której pisze, że tzw. instynkt macierzyński jest wytworem naszej współczesności. Przed XX wiekiem częstą praktyką było oddawanie niemowląt "na wykarmienie" piersią do mamki - oczywiście mogły sobie na to pozwolić bogatsze kobiety - istniało więc pełne przyzwolenie na to, by kobieta nie karmiła swojego dziecka, ani nie spędzała z nim za dużo czasu. Podobnie współcześnie istnieją plemiona afrykańskie, w których dziecko jest wychowywane przez wszystkich - w momencie narodzin, po wyjęciu z łona matki jest przekazywane z rąk do rąk wszystkich członków i członkiń danego plemienia - symbolizuje to fakt, że będzie miało wiele matek i ojców. W naszym kręgu kulturowym fakt, że zarówno matki jak i ojcowie z równym oddaniem i czułością zajmują się swoimi dziećmi świadczy o tym, że nie jest to instynkt, ale pewna decyzja dotycząca tego, że chcemy mieć dziecko i chcemy je razem wychować.
Ostatnio widziałem takie hasło: płeć jest między uszami, nie między nogami. Zgadzasz się?Dobre. Ale z mojej perspektywy jedno i drugie jest ważne. Trudno te dwie strefy oddzielić. Warto też wiedzieć, że większość analiz wyników badań wskazuje na to, że kobiety i mężczyźni są do siebie raczej podobni niż różni.
Wkurzają cię faceci? Czy jako oświecony badacz potrafisz być ponad te wszystkie animozje?Denerwują mnie ludzie, którzy tylko na podstawie szczątkowych informacji oceniają innych i wyciągają pochopne wnioski.
A twój mąż?Nigdy (śmiech).
No widzisz, udało nam się porozmawiać o gender bez używania słowa gender.Mamy na to polskie słowo. To psychologia rodzaju, która zajmuje się tym, jak to jest być kobietą i mężczyzną w różnych kulturach. Po prostu. Co może sprawić, żeby byli szczęśliwi w społeczeństwie i mogli w pełni wykorzystać swój potencjał, niezależnie od tego, czy są kobietami czy mężczyznami.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy