Rozmowa z Markiem Kusto, trenerem piłkarzy Arki Prokom
- Co kazało panu zastanowić się przed złożeniem podpisu na dwuletnim kontrakcie?
- Bynajmniej nie oferty z innych klubów. Chodziło o to samo, co w grudniu. O dystans do rodzinnego Krakowa. Sens dalszej pracy tutaj i przyjemność obcowania z ludźmi Arki nie podlegały dyskusji.
- Co na to rodzina?- Żona z synem, który uczy się w ostatniej klasie gimnazjalnej, zostaną pod Wawelem. Nie zamierzałem wyrywać Oliwera z jego środowiska. Gdynia i Kraków to nie końce świata, a w mój zawód wpisane są rozłąki. To nic nadzwyczajnego.
- Można by sądzić, że za dwa lata prezes Milewski rozliczy pana z awansu do ekstraklasy.- Nie sięgałbym tak daleko. Nie tylko z tego powodu, że staż pracy szkoleniowca nie zależy od terminu umowy, a od wyników. Oczywiście, pierwsza liga stanowi cel, do którego należy dążyć, jednak przede wszystkim trzeba zadbać o podstawy. Krok po kroku klub musi się stabilizować. Przypomnijmy sobie, co było w styczniu. Budowany przeze mnie zespół nie miał własnej szatni i nie miał gdzie trenować. Nic nie było podane na tacy. W tej chwili tak niezbędne elementy już są. Boisk treningowych zazdrości nam pewnie całe Trójmiasto, lecz na tym nie można poprzestać. Marzy mi się chociażby specjalistyczny sprzęt, pomoce szkoleniowe do rozstawiania na murawie, coś na kształt ścieszki zdrowia. I cała masa podobnych rzeczy. A w pierwszym rzędzie wyrównana kadra.
- Zatem co zamierza pan w sezonie 2002/2003?- Ulokować drużynę na solidnym poziomie, aby zdobywała tyle punktów, ile potrzeba do miejsca w środku tabeli.
- A jeśli jesienią znowu przegracie tylko jeden mecz i będziecie mieli najlepszą obronę?- To zastanowimy się...
- Znamy już pierwsze decyzje personalne. Klub zrezygnował z dziewięciu piłkarzy. To trzecia część kadry objętej kontraktami w rundzie rewanżowej.
- Lista tranferowa jest powszechnie znanym mechanizmem i obecność zawodnika na niej nie oznacza, że odejdzie z klubu. Dziś nie wiem, kto definitywnie opuści Arkę. Te sprawy będziemy omawiać nawet do końca czerwca.
- Pozbawianie się gdyńskiego pierwiastka w osobach Witta i Kowalskiego wydaje się ryzykowne.- Kto rezygnuje?! Poza tym ile pierwiastka wiślackiego jest w samej Wiśle Kraków? Zapewniam, nie działam na szkodę klubu. Decydują kwestie sportowe. Miałem czas, aby poznać zespół. Kowalski to młody piłkarz, który musi grać. Akurat doświadczony Witt znajduje się na drugim biegunie. Praca nauczyciela w szkole oraz obowiązki trenera juniorów to poważne zajęcia.
- Nie liczymy na wiele, ale to pytanie musi paść? Kogo w zamian zamierza pan ściągnąć do Redłowa? Padło nazwisko niechcianego już w Lechu Bugaja, prawdziwego Jasia Wędrowiczka. Mamy złe przeczucia.
- Dlaczego? Niepotrzebnie. To tylko jeden z wielu kandydatów.
- Kto przyjedzie z panem z Krakowa?- Temat Tomka Księżyca istnieje od zimy. Drugim zawodnikiem Hutnika, którego warto sprawdzić, jest
Krzysiek Przytuła.
- Zimą budował pan zespół od tyłu...
- I tak pozostanie. Blok obronny jest najważniejszy.
- Druga zasada - połączyć rutynę z młodością.- To układ korzystny dla obu stron. Młodzież musi mieć od kogo się uczyć, a rutyniarze potrzebują wsparcia młodych gniewnych.
- Jakie więc widzi pan role dla Murawskiego, Laskowskiego, Rusinka i Kozłowskiego?
- Ten ostatni, najmłodszy w drużynie, za późno zaczął grać w seniorach, ale myślę, że wiosna, choć nie grał za dużo, nie była dla niego czasem straconym. Trzej pozostali tworzyli trzon zespołu w decydującej fazie, dali sobie radę w trudnym momencie, potwierdzili, że walecznością można dużo osiągnąć, jednak nie oznacza to wcale, iż przed nowym sezonem otrzymają etaty w jedenastce. Nie będę niczego obiecywać. Wszystko i tak zależy od nich. Ze mną są przez 120 minut dziennie, a doba trwa 24 godziny. Dotąd byli zdyscyplinowani, toteż wierzę, że tak będzie dalej.
- Czy Arka pozostanie zespołem atakującym?- Na pewno. Początkowo, szczególnie na wyjazdach, uciekło nam kilka punktów, ponieważ odwaga w ofensywie była jakby paraliżowana przez stawkę poszczególnych spotkań. Mogliśmy wygrać i w Białymstoku, i w Sosnowcu. Nadszedł jednak moment, gdy okazało się, że na remisach daleko nie zajedziemy. Ryzyko stało się konieczne. Nie było innego wyjścia. I co? Drużyna błyskawicznie przekonała się, że jej to wychodzi, że bardzo szybko potrafi zagrozić bramce przeciwnika. Tak było w Łęcznej, Kietrzu i Opocznie.
- Nie jest pan trenerem jak wielu innych. Nie jest pan ani ekspresyjny, ani dosadny, ani ekspansywny. W trakcie meczu wyskakuje pan do linii bocznej od wielkiego dzwonu.
Nie nadaje pan na piłkarzy, przed dziennikarzami jest szalenie powściągliwy. Czy to pańska prawdziwa natura?
- Tak. Tylko na boisku byłem bardziej impulsywny, ale tam panują zupełnie inne emocje. Trener musi stać przy drużynie w każdym momencie.
- Piłkarze dostali wolne do 17 czerwca. Jak spędzi pan urlop?
- W domu z rodziną. Właśnie wyjeżdżam, ale jest całkiem możliwe, że za kilka dni wpadnę do klubu.
- Wtedy będziemy już znać szczegóły związkowej reformy rozgrywek. Na co pan liczy?- Nie zaprzątam sobie głowy prasowymi spekulacjami. Nie mam nic przeciwko barażom, ale uważam, że przesada w tej dziedzinie byłaby szkodliwa. Powinny obowiązywać proste zasady.
Stanisław Rajewicz
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
