- Z wiekiem, a niedawno stuknęły panu 33 lata, ma pan coraz mocniejszą pozycję w drużynie. W Lubinie był pan najlepszy w ekipie żółto-niebieskich...
- Miło słyszeć komplementy, cieszę się z takich opinii. Po pierwsze - czuję się bardzo dobrze, dopisuje mi samopoczucie, po drugie - czuję się mocny fizycznie. Jesli to widać na boisku, radość jest podwójna. Jednak wolałbym przy tej okazji nie wracać do starych czasów i wyjaśniać, dlaczego gorzej to wyglądało rok czy pół roku temu. Ważne jest to, co dzisiaj.
- Wystawia pan laurkę trenerowi.- Myślę, że większość kolegów z drużyny ma świadomość udanych przygotowań. Jestem już graczem wiekowym, nieraz słyszałem głosy, że w najlepszym przypadku powinienem siedzieć na ławce rezerwowych. Gram jednak i ciągle się uczę. Nauce tej sprzyja współpraca z takim szkoleniowcem jak pan Mandrysz.
- To źródło pańskiego powodzenia?- Kluczem jest charakter i odwaga w rywalizacji o swoje miejsce w klubie. Każdy widzi, że w Arce rywalizacja jest dziś niesamowita. Trzeba stawić jej czoła. I utrzymywać się na powierzchni jak najdłużej.
- W meczu z Zagłębiem mieliście jednak moment kryzysu fizycznego.- Przez całą zimą pracowaliśmy na fantastycznej trawie, aby nagle przenieść się na gąbczastą murawę. Gra na takiej jest szczególnie męcząca. Nie kryję, że w końcówce nogi zaczęły odmawiać mi posłuszeństwa. Nie było za ciekawie. Jednak nie w tym szukałbym przyczyn porażki. Tak się złożyło, że w kwestii miejsca do treningu w Gdyni całkowicie zmieniły się proporcje. Doszło do tego, że przez nieprzyjazną aurę nie mogliśmy wejść na zwykłą nawierzchnię, ale sądzę, że teraz to się zmieni. W Lubinie trener specjalnie posłał nas szybciej na rozgrzewkę, abyśmy oswoili się z murawą. Trochę pokopaliśmy piłkę, ale to jeszcze nie było to.
- Zatem dlaczego przegraliście?- Nie zdołaliśmy uspokoić gry, gdy prowadziliśmy 2:1. Wystarczyło pięć-sześć minut rozsądnego rozegrania piłki i Zagłębie nie dałoby już rady. Gospodarze rzucili się do odrabiania strat, a nam zachciało się trzeciej bramki z kontrataku. W tym wszystkim trochę za bardzo się odkryliśmy. To był błąd. Złośliwy los chciał, iż załatwił nas
Grzegorz Niciński. "Nitek" był świetny. Potem pryszedł do naszej szatni... Od stycznia miał pewny plac w sparingach, a mimo to trener posadził go na ławce. No to Grzesiu chciał mu pokazać.
- Wy pokazaliście, że potraficie dopiero po golu Murdzy.- Rozpoczęliśmy ostrożnie, chcąc przetrzymać rywala. I to nam się udawało do 40 minuty. Strata kazała nam ruszyć do przodu. W trakcie przerwy trener przypominał, że zdobywaliśmy gole w spotkaniach kontrolnych, więc w lidze też coś musi wpaść. I wpadło. Niestety, nie uszanowaliśmy tego. Żal jest tym większy, że w tej chwili gramy znacznie lepiej niż jesienią. Udowodnimy to w następnych meczach.
- Bo inaczej...- Nie, nie, na pewno nie spadniemy. Najgorszy wariant, jaki dopuszczam do myśli, to udział w barażach. Nieprzyjemne są te trzy kolejne wyjazdy, ale w błędzie jest ten, kto myśli, iż mają one wpływ na taktykę Arki. Każdy mecz zaczynamy z pragnieniem zwycięstwa. Nie udało się w Lubinie, spróbujemy w Białymstoku.
- To byłoby ładne zwieńczenie pańskiego jubileuszu. Trzysta meczów w Arce - to jest coś!
- Trudno uwierzyć. Czas szybko płynie. Pamiętam, jak rozmawialiśmy krótko po moim przyjeździe z Lęborka, w lipcu 1994 roku...
star.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
