Największą przyjemnością jest swobodne spadanie. Trwa bardzo krótko, do 60 sekund. Jednak wystarczająco długo, aby poczuć te 200 km na godzinę i adrenalinę.
Pierwszy skok wykonał ponad 20 lat temu. Najpierw kilka razy skoczył, a dopiero potem zastanowił się, po co to w ogóle robi.
- Stojąc w drzwiach samolotu na wysokości 1000 m czułem przerażenie - opowiada
Gerard Wawryszuk, instruktor spadochronowy.
- Dopiero później, po wykonaniu około 10-15 skoków, powoli zacząłem dostrzegać pozytywne strony spadochroniarstwa.Po co skacze? Żeby poczuć swobodę, móc latać, precyzyjnie sterować swoim ciałem. Bo w powietrzu nie ma przypadkowego spadania, są za to bardzo precyzyjne ruchy.
Skacze już tyle lat, a uważa, że ciągle się uczy.
- W spadochroniarstwie nie ma takiego momentu, w którym jest się starym wyjadaczem - twierdzi Gerard.
- Nie znam człowieka, który mówi, że na ten temat wie wszystko.Sam jednak wie sporo, więc teraz przekazuje swoją pasję innym. Szkolenie zajmuje zwykle 8 godzin, zawiera się w nim wiedza niezbędna do wykonania prawidłowego skoku.
- Kilka lat temu szkolenie trwało parę dni, a do skoków używano spadochronów desantowych - mówi skoczek.
- Dziś wygląda zupełnie inaczej, jest dużo bardziej efektywne i krótsze. Nie uczy się ludzi niepotrzebnych rzeczy. Skoki wykonuje się tylko na czaszach szybujących typu skrzydło. A osoba, która chce zacząć skakać, musi przede wszystkim poznać trzy elementy: budowę spadochronu, technikę skoku oraz sytuacje szczególne.Szczególne, czyli, co by było, gdyby...
- Podobno, gdy się macha 35 razy na sekundę, to można utrzymać się w powietrzu - mruga okiem Gerard.
- Ale tak naprawdę rzadko się zdarza, że spadochron się nie otworzy. Każdy posiada dwie czasze: główną i zapasową oraz urządzenie, które w razie czego automatycznie otworzy spadochron zapasowy. Skoczek musi znać zasady postępowania w sytuacjach szczególnych i przynajmniej raz w roku sprawdzana jest jego wiedza na ten temat. Oprócz tego analizuję je z kursantami przed każdym skokiem.Kiedyś Gerardowi zaklinowała się linka sterownicza. I to akurat w momencie, kiedy skakał z pasażerem.
- Innym razem przeszła przez czaszę, spadochron się skręcił i weszliśmy w wir - wspomina Wawryszuk.
- Trzeba było użyć spadochronu zapasowego. Pasażer nawet się nie zorientował.Gerard uważa, że spadochroniarstwo jest bezpieczniejsze od gry w piłkę nożną. To na boisku jest wiele kontuzji i wypadków.
- Ludzie myślą, że skakanie jest niebezpieczne i ryzykowne. Ale nie wtedy, gdy skoczek wykonuje skoki zgodnie z przepisami - wyjaśnia.
Dziś Gerard najczęściej skacze w tandemach. Ta dziedzina spadochroniarstwa narodziła się w Polsce jakieś 15 lat temu. Ludzie szukają czegoś fajnego, nietypowego, więc skoki nierzadko ofiarowywane są w prezencie.
- Na ślub, na osiemnastkę albo na wieczór kawalerski czy panieński - mówi Gerard.
- Takie prezenty zostają w ludziach do końca życia.Skakał z 75-latką która swoje urodziny świętowała w powietrzu. I z niepełnosprawnymi. To bardzo trudne skoki, wymagające od instruktora wiele precyzji, szczególnie przy lądowaniu.
- Pamiętam, jak dwa lata temu skakałem z niepełnosprawnym chłopakiem - wspomina Gerard.
- Było bardzo ekstremalnie, weszliśmy w chmurę, cały lot było na biało, lądowaliśmy na leśnej polanie. Obaj mieliśmy zapewnione emocje.Żeby uatrakcyjnić przeżycie, Gerard często pyta partnera z tandemu, jak chce skoczyć. Na główkę, czy może saltem do tyłu.
- Patrzy wtedy na mnie zaskoczony - śmieje się Gerard.
- I pyta: to tak też można?Można. A później jest już tylko jakieś 60 sekund przyjemności.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
