Hotel sieci Hampton by Hilton, powierzchnie handlowe oraz niewielkie kino studyjne powstaną w miejsce zespołu trzech kin, które mieszą się w budynku między ul. Długą, Piwną i Lektykarską 
.
2015-05-14 12:57
ANNA FISZER (3 VI 1909 Łomża 24 XI 2002 Gdańsk), malarka, graficzka, pedagog. W latach 19271931 kształciła się w Wyższej Szkole Sztuk Zdobniczych w Warszawie u Tadeusza Noskowskiego i Zofii Butrymowicz, a w okresie 19361939 studiowała w ASP w Warszawie u Karola Tichego. Podczas II wojny światowej łączniczka AK, uczestniczyła w powstaniu warszawskim. Mieszkała w Katowicach, pracowała jako instruktor wychowania artystycznego w Kuratorium Oświaty; nauczycielka rysunku i malarstwa w Instytucie Robót Ręcznych w Bielsku. Od roku 1947 współpracowała z Instytutem Wzornictwa Przemysłowego; z Wandą Telakowską tworzyła doświadczalną pracownię malarstwa na jedwabiu w Państwowych Zakładach Jedwabiu Naturalnego w Milanówku. Od roku 1950 w Gdańsku; rozpoczęła pracę w kierowanej przez Władysława Lama Katedrze Malarstwa, Rysunku i Rzeźby Politechniki Gdańskiej. W 1966 roku uzyskała habilitację, docenturę, została kierownikiem Katedry. W końcu lat 40. XX wieku w fabryce w Milanówku eksperymentowała w zakresie ręcznego druku na tkaninach ubraniowych z jedwabiu naturalnego, niekiedy w połączeniu z batikiem i malarstwem; wykonywała druki na materiale dla instytucji publicznych (np. Pałacu Młodzieży w Katowicach, wówczas Stalinogrodzie), prezentowane m.in. na I Ogólnopolskiej Wystawie Architektury Wnętrz i Sztuki Dekoracyjnej w roku 1952. W 1. połowie lat 50. XX wieku (socrealizm) inspirowała się naturą i sztuką ludową; na Ogólnopolskich Wystawach Plastyki prezentowała także malarstwo i rysunek. W latach 60 XX wieku w cyklach obrazów sztalugowych i tkanin zachodził proces stopniowego abstrahowania elementów natury w stronę kompozycji geometrycznych, w których jednak zachowany został ślad realnej inspiracji (jodełkowy lub promienisty wzór) oraz indywidualnej, ręcznej pracy (przesunięcia linii, nakładanie motywów, światłocieniowe efekty nierównego odcisku pigmentu).
2015-05-14 13:22
Za ciekawy opis...
2015-05-15 01:13
Trzeba by zachować elewację, ale jak zrobić okna ?Przecież muszą być.Warto pomyśleć,aby nie zniszczyć dzieła artystów.
2015-05-14 13:22
HANNA ŻUŁAWSKA, z domu Jasińska (23 XI 1909 Warszawa 26 XII 1988 Warszawa), malarka, pedagog, uprawiała też techniki plastyki architektonicznej oraz ceramikę artystyczną. W latach 19311934 studiowała w warszawskiej ASP u Tadeusza Pruszkowskiego i Felicjana S. Kowarskiego, w czasie pobytu w Paryżu (19351938) u Józefa Pankiewicza. Okupację spędziła w Warszawie, w latach 19441945 w domu pracy twórczej w Łańcuchowie pod Lublinem, następnie z mężem (od 1938) Jackiem Żuławskim osiedlili się w Sopocie, wchodząc w skład zespołu założycielskiego uczelni artystycznej w Gdańsku ( ASP). Początkowo zatrudniona w pracowni rysunku wieczornego, od 1948 prowadziła specjalizacyjną pracownię ceramiki, 19641971 kierowała Katedrą Ceramiki Artystycznej na Wydziale Rzeźby, 19641966 dziekan tego wydziału, 19711977 prowadziła pracownię ceramiki artystycznej na Wydziale Malarstwa i Rzeźby. W obrazach sztalugowych bliska estetyce koloryzmu malowała głównie kwiaty i pejzaże, także nadmorskie (W porcie, 1947); w okresie socrealizmu próbowała kompozycji tematycznych (Z walk o przyczółek czerniakowski śmierć Haliny Hertz, 1951), uczestniczyła w tworzeniu zbiorowego obrazu szkoły sopockiej Manifestacja 1-majowa 1905 roku (1951). Głównie jednak zajmowała się realizacjami w architekturze, wykonała m.in. mozaiki w podcieniach przy Placu Konstytucji oraz kamienic na Rynku Starego Miasta (z J. Żuławskim, nr 2 i 21A) w Warszawie, w Gdańsku kierowała pracami ceramicznymi przy odbudowie ul. Długiej i Długiego Targu (projektowała m.in. dekoracje kamienic przy ul. Długiej 67, 68, 72, 75, 7983, 85); wykonała też dekoracje w hollu dworca PKP w Gdyni, hali Torwaru w Warszawie, Domu Prasy w Kazimierzu Dolnym, szpitalu w Otwocku. W 1956 roku w ramach Zakładów Artystyczno-Naukowych gdańskiej PWSSP powołała grupę ceramików do współpracy z przemysłem (Zakłady Przemysłu Terenowegow Elblągu); nazwa dawnej cegielni w Kadynach, gdzie mieściła się ich pracownia, nabrała charakteru ogólnego, określając cechy ceramiki sopockiej, w tym prac artystki: unikatowość, akcentowanie walorów tworzywa, faktury i koloru, stosowanie form zoo- i antropomorficznych (Żyd, Tors, Turoń, Ptak, Syrenoptak). Od lat 60. XX wieku tworzyła też obrazy olejne i temperowe, składające się na swoisty cykl wycinków ówczesnej rzeczywistości (Neony, 1965; Przystanek na Kruczej, 1967; Autobus, 1971; Ogonek nocą, Kartki z cyklu Dzień dzisiejszy, ok. 1985).
JACEK ŻUŁAWSKI (29 III 1907 Kraków 27 XI 1976 Kraków), malarz, rysownik, twórca plastyki monumentalnej, pedagog. Studiował w latach 19281934, najpierw w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (ASP) u Wojciecha Weissa i Stanisława Jarockiego, następnie u Felicjana S. Kowarskiego i z jego pracownią przeniósł się do SSP w Warszawie; jednocześnie studiował malarstwo architektoniczne u Leonarda Pękalskiego. W 1935 roku otrzymał stypendium francuskie i kontynuował studia w paryskiej pracowni Józefa Pankiewicza, podróżował też do Włoch. W 1938 osiadł w Gdyni i pracował jako nauczyciel w miejscowym liceum, projektował polichromie wnętrz (kaplicy szpitalnej, koszar w Redłowie, budynku Komisariatu Rządu). Po wybuchu II wojny światowej powrócił do Warszawy, działał w ruchu oporu. W latach 19441945, po ucieczce z transportu, przebywał w Krakowie i w Lublinie, gdzie reaktywowano ZPAP, następnie z grupą plastyków przyjechał do Gdańska jako współzałożyciel Państwowego Instytutu Sztuk Plastycznych w Sopocie (PWSSP, ASP). Objął najpierw pracownię rysunku wieczornego, w 19491965 prowadził specjalizacyjną pracownię malarstwa architektonicznego, do 1974 pracownię malarstwa na Wydziale Malarstwa; po przejściu na emeryturę zamieszkał w Warszawie.
Jego malarstwo sztalugowe mieści się ogólnie w estetyce koloryzmu, jednak ze skłonnością do syntezy, tektonicznej, zwartej budowy, streficznych, spiętrzonych układów (Pejzaż morski, 1946), dekoracyjnych, geometrycznych podziałów płaszczyzny, skrótów przestrzeni, piętrzenia motywów (Martwa natura z draperią, Fragment okna, 1948; Podwieczorek), obwiedzionych wyraźnym konturem, niekiedy o efekcie groteskowym (np. lata 60. XX wieku: Kelnerka, Kogut, Dziwaki). Cechuje je też nasycona, intensywna, lecz zharmonizowana barwa i gęsta, matowa materia. W okresie socrealizmu i powodzenia tzw. szkoły sopockiej stworzył kilka kompozycji tematycznych (np. Poronin w 1914 roku, 1951; Portret Karola Szymanowskiego, 1952), był jednym z autorów monumentalnej, zbiorowej Manifestacji 1-majowej 1905 roku (1951). Głównym jego dziełem tego okresu była jednak plastyka monumentalna jako naturalna kontynuacja działalności, wiązana z jednej strony z funkcją społeczną, z drugiej umożliwiająca większą swobodę formalną. Wczesne sukcesy (1949) przyniosły mu: malowidło w sali Herbowej Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku, projekty polichromii w teatrze w Bydgoszczy oraz mozaiki na tzw. konkurs przedolimpijski, kolejny (1952, z Hanną Żuławską i Juliuszem Studnickim) projekt wystroju stacji Plac Teatralny warszawskiego metra (niezrealizowany z powodu wstrzymania budowy). W roku 1952 został głównym projektantem prac malarskich przy renowacji kamienic ul. Długiej i Długiego Targu, sam m.in. realizował fryz kamienicy przy ul. Długiej (tylnej elewacji Domu Uphagena, nr 12), sgraffito z panoramą portu na Motławie z połowy XVIII wieku we wnętrzu kina Leningrad (nr 5758, późniejszy Neptun), fryz przy Długim Targu 8 (z M. Leszczyńską). Reliefowy portret artysty znajduje się na wśród innych wizerunków osób związanych z odbudową miasta na zworniku podcieni kamienicy naroża Długiego Targu i ul. Pończoszników; uczestniczył też (z H. Żuławską) w dekoracji kamienic Rynku Starego Miasta w Warszawie (nr 21A polichromia; nr 2 sgraffito). W połowie lat 50. XX wieku kontynuował repertuar głównie martwych natur, postaci i scen we wnętrzu. W latach 60. XX wieku opracował z zespołem wystrój sal parteru Ratusza Głównego Miasta. Sam wykonał m.in. fryz i portrety w Wielkiej Sali Wety (Białej), malowidło na kolebkowym sklepieniu Sali Zodiakalnej. Projektował też tapiserie (np. dla Daru Pomorza, 1975), ilustracje książkowe (w 1969 drzeworyty do Niobe Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego), rysunki satyryczne, w których operował skrótem, metaforą, aluzją i erudycyjną stylizacją (np. ilustracje do tekstu Tadeusza Boya-Żeleńskiego Odsiecz Wiednia czyli toaletka królowej Marysieńki).
2015-05-15 09:59
sgrafitto wygląda jak malowanie patykiem w mokrym tynku. Lepszy skan i nowoczesna forma prezentacji
2015-05-14 13:38
moglabym spokojnie zaparkowac swojego golfika tdi I siup do robotki.A po pracy do golfika I do domku na osiedle lawendowe steskniona za swierzym powietrzem
2015-05-14 13:59
Cytuję - Kino w piwnicach hotelu to niejedyne elementy, jakie zostaną zachowane z dawnego wystroju kina. Ocalone zostaną również niektóre zdobienia we wnętrzu budynku, wykonane techniką sgrafitto. Te, których w związku z przystosowaniem nieruchomości do nowej funkcji nie da się ocalić, zostaną zeskanowane i po wydrukowaniu ich na szkle, zostaną osadzone w pierwotnej lokalizacji.
Ani słowa wzmianki o hallu głównym a to on właśnie jest najbardziej zabytkowym i charakterystycznym dla tego obiektu. Ten hall to jeszcze pamiatka po uruchomionym w 1939 r. kinie Tobis Palast. Gdyby hall został wyburzony, to te wszystkie sgrafitto są funta kłaków warte wobec unikalnego wejścia.
2015-05-15 10:01
mają przenieść kratę do lobby
2015-05-14 14:00
podobno ma wziac w ajecje budke z lodami nieopodal hotelu...
2015-05-14 14:20
Pozostawiono na niej tylko 2 parkujące samochody (z 20-30, które zwykle tam stoją).
2015-05-14 14:55
Pomysl dobry ale nalezy nad nim popracowac szczegolnie nad projektem hotelu.
Fasada z gfafikami powina byc zachowana.Wystroj obecny kina /wejscie od strony
ul.Dlugiej/ powino byc zachowane.
2015-05-14 15:14
Urokiem Gdanska jest zróżnicowanie kamieniczek- obok siebie stoja zawsze inne, a nie takie same. Te pięć kamieniczek od strony lektykarskiej...banalnie ipowtarzalne. Wstyd i głupota, nierozumienie zabytowej istoty Starówki. Niestety znów.
2015-05-14 19:27
Jakie znowu 5 kamieniczek? Toć to jeden kloc, który nawet nie próbuje udawać, że stanowi 5 odrębnych budynków. Staromiejskie kamienice są zróżnicowane, bo każda wąska parcela miała kiedyś innego właściciela, który przebudowywał kamienicę wedle swoich potrzeb - stąd też normalne kamienice mają inną liczbę kondygnacji, inną wysokość kondygnacji, inny detal i kolor. Tutaj ktoś chciał rozbić bryłę jednego budynku za pomocą tanich sztuczek. Gorsza od tego monolitycznego charakteru, jest jednak sama architektura. Odblaskowe szkło + piaskowiec/jasny klinkier to nie jest zbyt szczęśliwe połączenie. Takie dziwne hybrydy nowoczesności i zabytkowości są typowe dla lat 90-tych i niestety w większości bardzo nieudane.
2015-05-14 21:47
Z przodu muzeum z tyłu liceum - trzeba się na coś zdecydować . dla mnie to z tyłu to beznadziejne G...., które się szybciej zestarzeje niż wydział urbanistyki i architektury miasta G. razem z Bielawskim i Piskorskim.
2015-05-15 01:00
Parkingów w Gdańsku -tyle co kot napłakał.Podziemia to zły pomysł.stare miasto stoi na palach-bo woda niestety podchodzi do piwnic.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.
