Żonę ma z Australii, przyjaciół w Anglii, Niemczech i Chorwacji. Na co dzień pracuje w sopockim Instytucie Oceanologii, ale nie tylko za biurkiem i nad mikroskopem. Bo zanim obejrzy przez niego dany eksponat, sam musi go sobie wyłowić z morza i przywieźć do laboratorium.
lubię swoją pracę, ale bez przesady
37%
raczej nie, choć nie chodzę do pracy z niechęcią
26%
nie, wręcz nie lubię swojej pracy
23%
Arktyka.
Piotr Kukliński razem z kolegami z pracy nurkuje, na dnie morza szukając próbek potrzebnych mu do badań naukowych. Kiedy z łupami wraca do brzegu, okazuje się, że pozostawiony tam sprzęt jest zniszczony. Sprawcą okazuje się niedźwiedź polarny, który po zobaczeniu ludzi - ucieka w panice jak spłoszony kot.
-
Ta praca to jedna wielka przygoda - uważa Piotr Kukliński, naukowiec w Instytucie Oceanologii w Sopocie. -
Ubytek lodu arktycznego pozwala na tworzenie nowych map dna i eksplorowanie przez statki dziewiczych terenów. Mam wtedy okazję jako pierwszy zanurkować i zobaczyć to, czego jeszcze nikt inny przede mną nie widział.Dla Piotra Kuklińskiego praca jest ogromną pasją, chociaż dla wielu mogłaby wydawać się nudna. Bo co pasjonującego może być w szperaniu w morskim dnie i odkrywaniu zależności pomiędzy organizmem, a środowiskiem w którym żyje? A jednak...
-
Zanim usiądę za biurkiem i napiszę pracę naukową o wycinku badań, którym się zajmuję, muszę najpierw pojechać w teren - wylicza Kukliński. -
Przeważnie jest to Spitsbergen. Tam po prostu biorę wiadro w rękę i daję nura do morza. Później eksponaty z wiadra trafiają pod mikroskop. Znalezione np. na kawałku skały organizmy dostają swoje nazwy, często imiona osób, które miały duży wpływ na naukę.
-
Nawet mój szef ma swojego robaka, którego nazwałem jego imieniem - śmieje się Kukliński. -
Najczęściej jednak nazwy pochodzą od miejsc, w których dany organizm znalazłem.
Piotr Kukliński specjalizuje się w tzw. dnie twardym, czyli kamieniach i litej skale, oraz w grupie organizmów o nazwie mszywioły. Dlatego jeździ nad Morze Arktyczne, tam jest ich tam szczególnie dużo. Ciągle odkrywa strategie życiowe u organizmów arktycznych, które potrafią być zaskakujące i niespotykane w innych rejonach świata.
-
Jeden z organizmów, którym się zajmuję, tak przystosował się do otaczającego go środowiska, że potrafi wbudowywać w swoje ciało ziarenka piachu, a kiedy trzeba wyrzuca je z siebie, regulując tymi ładunkami pływalność - opowiada Kukliński. -
To mszywioł, który wygląda jak uszczelka i nawet tak go prywatnie nazywamy.Na Spitsbergenie z kolegami Kukliński tworzy bazę eksperymentalną, np. do morza wstawia płytki kolonizacyjne i co roku sprawdza, co na nich osiada. To jakby monitoring, kontrola nad tym, co dzieje się w morzu.
Pod koniec października naukowiec wraz z zespołem:
Piotrem Bałazy i
Tadeuszem Stryjkiem jedzie na trzy miesiące na Antarktydę, na wyspę króla Jerzego. Nigdy jeszcze nie zbierał tam prób.
-
Oprócz mszywiołów, będziemy szukac też jeżowców, które są obiektem badań mojego studenta Tomasza Borszcza - mówi naukowiec. -
Będziemy też poszukiwać organizmów, dzięki którym porównam dwa ekosystemy polarne.Zwieńczeniem wyprawy ma być wydanie albumu o życiu podwodnym z okolic polskiej bazy polarnej im. Henryka Arctowskiego.
-
Zdjęcia zrobimy sami - mówi Kuklinski. -
Chcemy nie tylko ukazać piękno podwodnego świata polarnego, ale również przybliżyć szerszej publiczności problematykę pracy biologów morza.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
