Z kompanem tworzą w pracy jedność. Uzupełniają się i współpracują. Dzięki temu odnajdują ludzi nawet kilkanaście metrów pod wodą. Dają nadzieję tym, których ona już opuściła.
Zaczęło się trochę przez przypadek. Michał oddał swojego owczarka w ręce treserów psów towarzyszących. Przypadkowo w 1992 roku trafił do PCK i Grupy Ratownictwa Specjalnego w Sopocie. Już nie pamięta, czy jego pierwsza poważna akcja ratownicza miała miejsce w spalonej hali stoczni, czy na terenie zawalonego gdańskiego wieżowca. Pamięta jednak emocje, jakie towarzyszyły tym wydarzeniom.
W hali prześladował go swąd spalenizny, w miejscu zawalonego budynku trzy dni spędził z psem na poszukiwaniu ludzi pod stertami gruzu.
-
Pracowaliśmy warstwami, miejsca w których znajdowaliśmy ludzi oznaczaliśmy chorągiewkami. Po nas wchodziło tam wojsko, strażacy, policja. Zabierali zwłoki, usuwali warstwę gruzu, po czym znowu wchodziliśmy tam my. Aż dotarliśmy do piwnic - wspomina
Michał Pączek, szef sekcji psów ratowniczych Grupy Ratownictwa Specjalnego PCK Trójmiasto. -
Tam właśnie miał miejsce moment podjęcia ważnej decyzji. Trzeba było jednoznacznie stwierdzić, że na terenie gruzowiska nie ma już zwłok, chociaż według listy brakowało jeszcze czterech osób. Patrzyła na nas wtedy cała Polska. Zaufaliśmy psom, jak się okazało: słusznie. Michał zawsze kochał psy, w tej pracy zaczął im jednak ufać. Bezgranicznie.
-
To pies w kilkanaście sekund odnalazł człowieka, który w dziwnych okolicznościach zaginął na terenie stoczni - wspomina ratownik. -
A szukali go pracownicy, straż stoczniowa, policja. Mężczyzna jakby zapadł się pod ziemię, a był przygnieciony blachą. To pies dawał nam do zrozumienia, że zaginiona kobieta wcale nie wyszła z domu, tylko siedzi schowana w komórce pod schodami. To pies z perfekcyjną dokładnością określił miejsce, w którym pod wodą znajdował się utopiony nastolatek - wylicza.
Ratownik i pies to jedność. Pierwszy nic nie znaczy bez drugiego i na odwrót. Ratownik nakierowuje psa, ten służy mu swoim doskonałym nosem, którym jest w stanie wyczuć topielca leżącego nawet na dnie zbiornika wodnego.
Michał Pączek na co dzień zajmuje się instalowaniem urządzeń hydraulicznych.
Praca w Grupie Ratownictwa Specjalnego to wolontariat, na tym nie zarabia się ani grosza. To działalność tylko dla pasjonatów i ludzi odpornych psychicznie. Czasem trzeba szukać 10 godzin - w mrozie lub upale; często natrafia się na zwłoki. Do tego grupa boryka się z problemami finansowymi.
Ratownikom brakuje porządnego sprzętu, butów i kombinezonów odpowiednich do chodzenia w teren, odpornych na zimno i deszcz. Dlatego teraz ratownicy starają się o dofinansowanie z UE. Za przyznane pieniądze chcą kupić GPS. Muszą mieć jednak wkład własny.
-
To dla nas ważny moment - mówi Michał. -
Jeśli otrzymamy dotację, szanse na odnalezienie zaginionego człowieka wzrosną kilkakrotnie, obraz przeszukanego terenu będzie klarowniejszy. A tu często chodzi o życie. Jeśli nam się uda, będzie to przełomowy moment w działalności grupy.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
