Żyją w strachu, czy zmieszczą się w fotel w kinie, pociągu bądź samolocie. Nie kupią ubrań w sieciówkach, bo tak duże rozmiary ma w swojej ofercie niewielu dużych producentów. Nawet u lekarza spotykają się z dyskryminacją, bo przychodnie nie są z reguły przystosowane do badania osób ze skrajną otyłością. Są jednak ciągle oceniani i muszą się tłumaczyć z tego, dlaczego doprowadziły się do takiego stanu. - Osoby niewidomej i bez nogi nikt na dzień dobry nie pyta o przyczynę niepełnosprawności. Na mnie patrzą i wiedzą, że jestem gruba, bo obżeram się jak świnia - komentuje Marta.
W medycynie definicje nadwagi i otyłości znacznie się różnią. W życiu codziennym wiele osób, szczególnie tych, które nigdy nie dorobiły się nadliczbowych kilogramów, traktuje te pojęcia jako synonim.
- Gruby to gruby, mniej czy bardziej nie ma znaczenia - komentuje Artur, kiedyś przedstawiciel handlowy, od czterech lat na rencie z powodu zaawansowanej cukrzycy. - Kiedy zaczynałem się "rozrastać", ludzie krzywili się na mój widok już od rozmiaru XL. Kiedy dobiłem do najwyższej wagi - 145 kg przy 170 cm wzrostu, patrzyli na mnie tak samo jak wtedy, kiedy ważyłem 95. Jako że społeczeństwo wrzuca wszystkich, którzy mają nadwagę, do jednego worka, my zróbmy to samo i sprawdźmy, jak wygląda świat z ich perspektywy. Bo tę mają niejednokrotnie wspólną zarówno ci, którzy noszą rozmiar 42, jak i ci, którzy mają problem ze zmieszczeniem się do kinowego fotela.
Otyłość to choroba, z którą można walczyć. Szczególnie, jeśli można liczyć na wsparcie bliskich.
Dlaczego oni sobie to robią?
Jak można być grubym? Dlaczego ludzie są grubi? Dlaczego grubi nie przestaną tyle jeść i nie chcą schudnąć? Te i wiele podobnych pytań zadają osoby, które nie potrafią zrozumieć, dlaczego ktoś robi sobie krzywdę, rozrastając do większych rozmiarów niż (w przypadku kobiet) 40, ostatecznie 42. Wiele osób z góry zakłada, że inni są grubi w wyniku zaniedbania, obżarstwa i lenistwa. Ci, którzy zmagają się z nadwagą, mają tego świadomość, dlatego odczuwają potrzebę usprawiedliwiania tego, dlaczego ważą, ile ważą, bądź manifestowania tego, że jest to ich wybór, a nie skutek zaniedbania.
- W pracy słodyczami częstują mnie pierwszą, choć nigdy nikt nie widział, żebym je jadła - opowiada Julia (28 lat, rozmiar 48). - Czasem częstuję się tylko dlatego, żeby nikt mi nie powiedział "no nie wstydź się, wyglądasz na taką, co lubi dobrze podjeść", po czym, kiedy nikt nie patrzy, wyrzucam cukierki czy ciastka do kosza. Tego już nikt nie widzi. Dla nich jestem śmietnikiem, który pochłonie wszystko. - "Jejku, co ty ze sobą zrobiłaś!" - tak przywitał mnie serdeczny kolega, z którym nie widziałam się rok - wspomina Kasia (39 lat, rozmiar 44). - W tym czasie "urosłam" z rozmiaru 38 do 42. Ja - zawsze tak zdrowo się odżywiająca i dbająca o aktywność fizyczną, w ciągu roku przytyłam 15 kg. Potem kolejne 10. Stała za tym historia, na którą nie miałam wpływu, ale to już nikogo nie interesowało. Dla większości byłam tą, która "to ze sobą zrobiła". Kiedy powiedzieć sobie dość? Przyczyny przejadania się
"Puszysty to może być kotek"
"Gruby" to nie cecha wyglądu - to obelga. Jeszcze gorszy wydźwięk ma zastępowanie tego słowa wszelkimi eufemizmami.
- Jestem gruba i nie mam oporów przed mówieniem tego wprost. Czuję się jednak poniżona, kiedy ktoś, kto niby chce być miły, zastępuje słowo "gruby" różnymi dziwolągami, bo to oznacza, że w jego przekonaniu bycie grubym to coś złego. Puszysta, okrągła, "nieco większa" - kiedy to słyszę, robi mi się niedobrze. Puszysty to może być kotek, a nie osoba z nadwagą - mówi Marta, specjalistka ds. eksportu - rozmiar 44. - Kiedyś dzwoniłam do klienta, którego poznałam na targach. Chciałam mu przypomnieć o naszym spotkaniu i opisać siebie, żeby mnie skojarzył. Powiedziałam wprost, że ja to ta najgrubsza, bo co miałam powiedzieć, skoro towarzyszące mi koleżanki też były długowłosymi blondynkami, z tym że noszącymi rozmiar XS? Klient natychmiast się zmieszał i poprosił o zmianę opiekuna w naszej firmie. Nie chciał już ze mną pracować.
Osoby o rozmiarach większych niż 44 (czasem i 42) mają znikome szanse na znalezienie dla siebie ubrań nie tylko w popularnych sieciówkach. Zdarza się, że jedynym miejscem, w którym są w stanie kupić coś, w czym nie wstyd się pokazać, są sklepy ze specjalną odzieżą dla otyłych. W asortymencie takich sklepów trudno jednak znaleźć coś "na czasie", młodzieżowego. A w coś ubrać się trzeba.
- Mam świadomość tego, jak wyglądam - komentuje Agnieszka. - Zmiana tego stanu rzeczy zajmie jakiś czas, a w coś się ubierać muszę. Nie czuję się komfortowo w ubraniach opiętych, podkreślających moje mankamenty, dlatego szukam takich, pod którymi będę mogła się schować. W sieciówkach już nawet nie próbuję niczego szukać, bo dla nich kobiety w moim rozmiarze nie istnieją. Kiedy idę do "droższych" butików, mam najczęściej do wyboru jakieś babcine kiecki. Najgorsze są sprzedawczynie, które zamiast wsłuchać się w moje potrzeby, próbują wmówić, że wcale nie jestem gruba i podsuwają totalnie nietrafione fasony. Niedawno, kiedy sprzedawczyni nie dawała za wygraną i przyniosła mi do przymierzalni jakieś opięte kokony, zapytałam stanowczym tonem, czy nie widzi, że ja jestem na nie za gruba. Ona mi odpowiedziała "kochaniutka, nie jesteś gruba, jesteś piękna". No faktycznie, bo albo gruby, albo piękny. Z drugiej strony pomyślcie sobie, jak ja się poczułam, mając 164 cm wzrostu i ważąc 120 kg. Miałam jej przytaknąć, że faktycznie suchy szczypior ze mnie? - Ja ubieram się niemal wyłącznie w lumpeksach, bo tam znajduję ubrania sieciowych marek, ale w moim rozmiarze - dodaje Julia. - Swoją drogą ciekawe, dlaczego zagranicą w sklepach dostanę ubrania w rozmiarze 48 i większym, a w Polsce, w sklepach tych samych marek, już nie.
Jesteś chory, bo jesteś gruby
Otyłość jest chorobą przewlekłą. Nie oznacza to jednak, że jeśli gruby człowiek na coś zachoruje, mają być temu winne nadprogramowe kilogramy.
- Nieważne, z czym zwrócę się do lekarza, punktem wyjścia do postawienia diagnozy jest moja otyłość - zwierza się Marcin. - Zaczęło się już wtedy, jak ważyłem ok. 100 kg przy wzroście 170 cm. Powiedziałem lekarzowi, że nie wiem, dlaczego tak szybko przybieram na wadze. Ten, bez proponowania jakichkolwiek dodatkowych badań, zalecił dietę i zwiększenie aktywności fizycznej, po czym skasował 250 zł za wizytę. Kiedy przytyłem jeszcze bardziej, każda wizyta u lekarza zaczynała się od tego, że przyczyną mojego stanu jest otyłość. Nieważne, czy przychodziłem z kaszlem, katarem, bólem nogi, świszczącym oddechem czy wypadaniem włosów. Większość lekarzy mówiła, że zaczną mnie leczyć, jak schudnę. Nie brali pod uwagę tego, że otyłość może być skutkiem, a nie przyczyną. Do tego wniosku doszli dopiero lekarze na oddziale ratunkowym, gdzie przywiozła mnie karetka po tym, jak wychodząc z przychodni, od internisty, straciłem przytomność.
Otyłość to choroba, za której leczenie państwo nie chce płacić
Leczenie otyłości jest nie tylko problematyczne, ale i drogie, bo NFZ nie oferuje chorym takiej pomocy, na jaką mogą liczyć ci z połamanymi kończynami, przewlekłymi chorobami serca czy innych organów.
- Otyłość jest uznana za chorobę, ale państwo nie chce finansować jej leczenia - dodaje Marcin. - Ci, którzy chcą podjąć walkę, jeszcze zanim staną się przypadkiem dla bariatry i będą kwalifikowali się do leczenia chirurgicznego, są pozostawieni sami sobie. Specjalistyczne badania, które nie są refundowane, prywatna pomoc psychodietetyka, bo ten "zwyczajny" o wyprowadzaniu z otyłości olbrzymiej nie ma pojęcia - to tylko wierzchołek góry lodowej. O konsultacji z fizjoterapeutą, który pokaże, jak należy ćwiczyć, aby mimo potężnych gabarytów zachować sprawność i jak poprawić kondycję, można zapomnieć. Otyłym takich lususów się nie refunduje. Trzeba się utuczyć tak bardzo, aż potrzebna będzie operacja. Po niej możemy liczyć na trochę więcej ze strony państwa. Przynajmniej do czasu, kiedy nie pozostaniemy z wiszącą po odchudzaniu skórą. Wtedy znowu możemy odbić się od muru i usłyszeć, że albo nam to nie przysługuje, bo choć wygląda paskudnie, to da się z tym żyć, a zabiegów "kosmetycznych" NFZ nie refunduje, albo czas oczekiwania jest tak długi, że nabierasz ochoty, aby znowu przybrać na wadze, bo to jedyny sposób na to, aby ta skóra przestała wisieć, odparzać się i stwarzać dodatkowe problemy. Osoby otyłe niejednokrotnie podkreślają też, że ponoszą wyższe koszty życia niż osoby szczuplejsze.
- Czasy mamy trudne. Jeśli ktoś żyje od pierwszego do pierwszego, to nie będzie miał pieniędzy na dietetyka, siłownię czy odzież sportową, bo już musi więcej płacić np. za normalne ciuchy - dodaje Kasia. - Te w rozmiarach większych niż XXL rzadko pojawiają się w sieciówkach w sezonowych mega promocjach. W "babcinych" butikach za sukienkę czy tunikę trzeba czasem zapłacić od 150 zł wzwyż. A skąd wziąć pieniądze na leczenie (otyłość często jest przecież wynikiem innych chorób), na dietetyka, zdrowe jedzenie. To wszystko przecież bardzo dużo kosztuje. - Widać postęp, bo sportowe marki poszerzyły rozmiarówkę. Czasem nie dostaniemy ubrań w sklepach stacjonarnych, ale przez internet już tak - dodaje Tamara (34 lata, rozmiar 48). - Zobaczcie jednak, jaki to jest asortyment - to są po prostu te same ubrania, które noszą fit - świruski, tylko dużo większe. Kładzie nam się do głowy body positiv i że każdy ma prawo czuć się dobrze, ale ja nie będę czuła się dobrze, paradując po siłowni w legginsach i sportowym biustonoszu. Jeśli inne dziewczyny o gabarytach podobnych do moich są innego zdania, to mi to nie przeszkadza. Przeciwnie - uważam to za piękne, bo znaczy, że nie przytłaczają ich kompleksy. Ja nie jestem w stanie się przełamać. Leczenie otyłości. Pacjenci bariatryczni na zabieg czekają nawet do 2 lat
Usiądź, jeśli się zmieścisz
W polskim systemie prawnym otyłość nie jest uznana za niepełnosprawność. Osoba z otyłością nie otrzyma orzeczenia o niepełnosprawności lub niezdolności do pracy z powodu choroby - otyłości. Można natomiast taki dokument otrzymać ze względu na schorzenia współwystępujące, np. choroby układu krążenia, kostno-stawowego, metaboliczne. Orzeczenie o niepełnosprawności uprawnia do korzystania z wielu form wsparcia społecznego, ale nie ma wpływu na realne problemy, z jakimi na co dzień zmagają się otyli.
- Bycie otyłym nie jest wygodne - mówi Tomasz - 175 cm, 150 kg. - Wyobraźcie sobie, że nosicie kilkudziesięciokilogramowy kombinezon. Chodzi wam się z trudem, sapiecie, pocicie się. Po przejściu kilku schodów, a nawet kroków, macie ochotę usiąść. Wchodzicie do zatłoczonej przychodni, ktoś wam ustępuje miejsca, ale wy wiecie, że to miejsce nie wystarczy. Nie zmieścicie się. Potrzebujecie takich dwóch. Co byście na moim miejscu zrobili? Podziękowali i odmówili, licząc na to, że za chwilę nogi nie odmówią posłuszeństwa i nie runiecie na podłogę, czy poprosicie o zwolnienie drugiego krzesła? Ja ostatnio zmuszony byłem to zrobić. Chyba nigdy nie czułem się bardziej upokorzony. Osoby otyłe żyją wśród nas - chodzą do szkół, pracują, studiują. I na co dzień zmagają się z tym, że przestrzeń życiowa jest totalnie nieprzystosowana do ich szczególnych wymagań.
- Jak żyć normalnie, jeśli nie zmieścisz się w fotel w tramwaju, a nie wystoisz całej, trwającej 35 minut drogi z domu na uczelnię? - pyta retorycznie Ania. - Moi znajomi organizują często wycieczki za granicę tanimi liniami. Jak myślicie, dlaczego z nimi nie latam? Zrobiłam to raz i było to dla mnie doświadczenie tak upokarzające, że więcej go nie powtórzę. Przerzuciłabym się na autokar, ale tam sytuacja wygląda identycznie. Kiedy zaczynałam studiować europeistykę, marzyłam o licznych podróżach, to motywowało mnie do nauki języków - obecnie znam trzy na poziomie B2 i ciągle się uczę. Nie mam jednak szansy wykorzystać tych umiejętności w praktyce, bo przecież się nie teleportuję. I nie, nie zażeram stresu i nie jem śmieci. Na drugim roku studiów zaczęłam chorować, a otyłość jest tego skutkiem. Gdyby to zaczęło się wcześniej, może inaczej pokierowałabym swoim życiem, a nie wybrała kierunek studiów, który miał mi otworzyć drogę do pracy pilota wycieczek.
Osoby otyłe nieustannie czują się poddawane ocenie. Kiedy skarżą się na niedogodności, jakie je spotykają, najczęściej słyszą: "to dlaczego nie schudniesz".
- Oczywiste jest, że w gronie otyłych osób znajdują się takie, które swój stan zawdzięczają obżarstwu. Niemniej w wielu przypadkach otyłość jest wynikiem choroby, brania leków, czasem skutkiem długiego pozostawania w bezruchu, np. po wypadku. Spora część tej grupy podejmie walkę z otyłością, a póki co są otyłe. W tym właśnie momencie. I teraz potrzebują większych siedzeń, więcej miejsca, większej tolerancji i udogodnień. Mają prawo pójść do kina bez strachu, że nie wbiją się w fotel. Mają prawo polecieć czy wyjechać na wakacje w komfortowych warunkach. Tak jak są miejsca parkingowe, windy czy podjazdy dla niepełnosprawnych ruchowo, jak są specjalne oznakowania i sygnały dźwiękowe dla niewidomych, tak powinno dbać się o przystosowanie przestrzeni publicznej do potrzeb osób otyłych. Ignorowanie ich potrzeb jest nieludzkie. O to, czy istnieje możliwość wprowadzenia takich stref dla osób otyłych w autokarach wycieczkowych zapytaliśmy właściciela firmy przewozowej.
- Podjęliśmy kiedyś taką próbę, ale sami otyli poczuli się urażeni, że ich stygmatyzujemy - komentuje mężczyzna, prosząc o anonimowość. - Początkowo, dyplomatycznie, nazwaliśmy te większe miejsca, zlokalizowane z tyłu autobusu, bezpośrednio przy tylnym wejściu, strefą VIP. Niestety, wykupywane były przez osoby, którym po prostu zależało na wyższym komforcie jazdy, i kiedy trafiał się ktoś z otyłością i tak musiał się wciskać w standardowe fotele. Postanowiliśmy zatem nazwać te miejsca strefą Plus Size, ale oskarżono nas o dyskryminację, a przestrzeń z większymi fotelami ktoś kiedyś określił "gettem dla grubasów". Zainteresowanie zakupem takich miejsc było zerowe, bo kto chciałby siedzieć w strefie Plus Size? Zrezygnowaliśmy więc z jakiegokolwiek nazywania tej przestrzeni, wyłączyliśmy te miejsca ze sprzedaży i tyle. Jeśli ktoś ma ochotę, może je zająć. Nie rekomendujemy tego, bo kiedy jeden z kierowców zasugerował pasażerowi, że na tyłach będzie mu wygodniej, to oskarżył nas o dyskryminację. Reasumując, wierzę w potrzebę tworzenia takich przestrzeni, wiem, że jest wiele życzliwych osób, które zechciałyby się w to zaangażować, ale obawiam się, że te gesty dobrej woli, jak miało to miejsce w naszym przypadku, zostałyby uznane za dyskryminujące i ta dobroć wyszłaby nam wszystkim bokiem. "Leczenie otyłego dziecka wymaga terapii całej rodziny"
A co z tym całym "body positiv"?
Nie wszystkie "grubasy" narzekają na swój - nomen omen - ciężki los. W internecie aż roi się od modelek XXL czy celebrytek, które zapewniają, że bycie otyłym jest super. Noszą fikuśne ubrania, nie mają oporów przed eksponowaniem ciała, nawet nagiego. I nie brakuje też koneserów takich wdzięków. Jak to zatem jest, że jedni narzekają na problemy związane z bycia otyłym, a inni gloryfikują taki stan?
- Jeśli ktoś ma nadwagę i w swoim ciele czuje się dobrze, to super. Ja sama mam 20 kg nadwagi i w życiu nie czułam się bardziej atrakcyjna - komentuje Arleta. - Z zaburzeniami odżywiania zmagam sie od dziecka. Kiedy miałam 26 lat udało mi się wypracować wymarzoną sylwetkę i dzięki stosowanej diecie utrzymywałam ją przez kilka lat. Miało to jednak potężne skutki uboczne - nie jadałam w restauracjach, więc znajomi przestali mnie do nich zapraszać, rozpadł się mój związek, bo skończyło się wspólne przygotowywanie posiłków i jedzenie przed telewizorem, a niesamowicie nas do siebie zbliżało. Zaczęłam nienawidzić swojego chudego ciała i chciałam być znowu tą szczęśliwą dziewczyną, która wychodzi ze znajomymi na miasto i do 3 nad ranem lepi pierogi ze swoim ukochanym. Wróciłam częściowo do dawnych nawyków. Dziś czuję się bardziej atrakcyjna niż wtedy, kiedy miałam ciało greckiej bogini. Tak więc bycie grubym i szczęśliwym jest możliwe.
Arleta zwraca jednak uwagę, że samoakceptacja nie oznacza, że problemy związane z nadwagą czy otyłością przestają ją dotyczyć.
- To czysta fizjologia - komentuje Arleta. - Nie jest tak, że kiedy stajesz się otyły z wyboru, problemy związane z tą chorobą, która jest przecież chorobą przewlekłą, przestają cię dotyczyć. To jak z chodzeniem w kilkudziesięciokilogramowym kombinezonie. Możesz to lubić, ale stopniowo, od dźwigania nadmiernego ciężaru, zaczną chorować nogi, szybciej będziesz się męczyć, bo ileż można taki ciężar dźwignąć, pojawią się choroby serca. Twoja życiowa radość oraz samoakceptacja nie spowodują, że procesy fizjologiczne zostaną zatrzymane. Dlatego tak potrzebne jest wsparcie państwa w leczeniu otyłości oraz udzielanie wsparcia w życiu codziennym tym, którzy na nią chorują. Dziś takie osoby są pozostawione same sobie.
"Miało to jednak potężne skutki uboczne - nie jadałam w restauracjach, więc znajomi przestali mnie do nich zapraszać, rozpadł się mój związek, bo skończyło się wspólne przygotowywanie posiłków i jedzenie przed telewizorem, a niesamowicie nas do siebie zbliżało."
1 rok
271
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-09 22:42
Cała egzystencja wokół talerza
1 rok
170
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-09 12:36
Czy jezeli nie stac mnie na fajny telefon, mieszkanie w fajnej dzielnicy, samochod "pu*** magnet" ... to czy jestem dyskryminowany z powodu moich slabych zarobkow? Ludzie, zycie nie jest i nie bedzie sprawiedliwe - tak juz jest i zostanie. nic tego nie zmieni. przypomnijcie sobie swoje klasy z podstawowek. Mielismy 2-3 "kujonow", 1-2 glupokow, 1 osilka, jeden z biednej, a drugi z bogatej rodziny. Reszta byla "srednia". Ktos lepiej ogarnia nauki scisle, inny pieknie maluje. ... . Nowomoda prowadzi nas do nijakosci, bylejakosci i usrednienia waszych potencjalnych zdolnosci.
Moze ktos jest gruby jak pro*** ... ale moze pieknie spiewa? Ja jestem chudy... ale spiewac nie umiem - czy to oznacza ze jestem dyskryminowany z powodu mojego slabego glosu? Smutna ta nasza usredniona przyszlosc.
1 rok
462
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-09 13:30
Z powietrza tego nie ma
Najlepiej wpisac na liste chorob tak jak alkoholizm; aby lepiej sie poczuli ci co wybrali to z glupoty i slabosci.
OLO Gdynia
1 rok
245
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-09 14:18
Prawie nic nie jem a tyję :-( (3)
Na śniadanie tylko płatki, na obiad sałata, z kolacji rezygnuję. To tylko 3 skromne, niskokaloryczne posiłki!!! Oczywiście, nie liczę 3 paczek czipsów, 5 kawałków ciasta, kilku pączusiów i 2 tabliczek czekolady, bo to nie są posiłki a jedynie drobne przekąski
1 rok
4810
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-09 14:37
Wystarczy jesc to co w reklamamch Piwsko czipsy itp :)
1 rok
51
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-09 16:29
No niestety, płatki to podstępne bestie.
1 rok
80
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-10 13:29
Płatki to nie jest dobre śniadanie
1 rok
30
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-09 14:30
I znwu mamy zalew lewackiej propagandy teraz nie mozna nawet pisac prawdy i mówic prawdy o grubych bo moze czuc sie urazony! (4)
Mało tego wrecz próbuje sie robisz mode na te szkodliwe zachowania w nieumiarkowanym objadaniu sie!!
Tak bardzo dobrze ze sa jeszcze ludzie co nie boja sie im mówia prawde !!To własnie wtedy kiedy było ich najwiecej było najmniej grubych .Wiec jaka jest prawda? A no taka ze badania UE podaja ze obecnie największy przyrost w całej UE jest ludzi bardzo otyłych jest wlasnie w Polsce!! I to głownie dzieci!!Które takie zachowanie pielegnuja juz na całe zycie!!
Otyłosc powinno sie zwalczac bo niema zadnych zalet jest wyjatkowoszkodliwa dla wszystkich i dla nich samych.Ale w lewadzkich propagadowych mediach wrecz sie je popiera.
W tym mediach wrecz wmawia sie ludziom ze bycie grubym jest piekne!!pokazuja modelki xxxxxxl która udzielaja wywiadow ze one czuja sie swietnie i polecaja wszystkim bycie w takim rozmiarze !!Kiedys było odwrotnie teraz wrecz do tego zapraszaja !!
trudno nie kometowac pokracznych osobników róznej płci ubierajacyh sie w obcisłe ubrania które wrecz podkreslają te wszystkie obwisłe opony na ciele .
Ale według tej lewackiej propagandy ludzie powinni sie wrecz nimi zachwycac.
1 rok
3914
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-09 14:34
A i jeszce jedno sa ludzie otyli z powodu choroby to zupełnie co innego niz ci co poprostu doprowadzili sie do takiego stanu
1 rok
50
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-10 09:57
Wszytsko fajnie ale nie ma w tym nic lewackiego (2)
1 rok
42
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-12 07:52
Robienie z siebie ofiary i dopatrywanie wszędzie dyskryminacji to neomarksizm (1)
W marksizmie przeciwstawiano proletariat wobec burżuazji, dzisiaj szukają sposobów aby skłócić ludzi w każdej dziedzinie - wygląd, orientacja, płeć, pochodzenie, itd. Lekarstwem jest wzięcie odpowiedzialność za swoje życie, a nie oskarżanie o swoje problemy innych. Nikt nie jest otyły, bo chudzi dosypują mu kalorii do jedzenia.
1 rok
10
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-13 11:59
Jest. Lewackie jest np to, że tego typu treści znajdziesz w lewackich mediach
W prawackich będzie bardziej stawianie na zdrowie, sprawność fizyczną i ogólną dyscyplinę. No i spójrz też na dzieci. U moich dzieci w szkole też można zauważyć prawidłowość, że dzieci rodziców o lewicowych poglądach są otyłe, a dzieci rodziców o prawicowych poglądach są sprawne zdrowe i wysportowane. Oczywiście nie są to żadne badania naukowe ale moja obserwacja.
1 rok
02
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-09 15:06
Doświadczyłam kiedyś bardzo nieprzyjemnej sytuacji w samolocie (1)
Obok mnie siedział mężczyzna z tak gigantyczną otyłością, że nie mieścił się w fotelu i próbował na mnie wymusić podniesienie poręczy - po mojej odmowie próbował użyć siły :-( Na szczęście interweniowała załoga, dzięki czemu uniknęłam zmiażdżenia - mam 160 cm wzrostu, ważę 55 kg. Apeluję zatem do osób otyłych, żeby "zmianę świata" zaczęły od siebie!!!
1 rok
763
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-10 07:48
Tacy powinni wykuować dwa miejsca.
Zawsze kiedy gdzieś się wybieram czy to samolotem czy pociągiem to mam taką myśl : "oby się obok grubas nie trafił"
1 rok
140
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-09 16:00
Schudnąć to nie problem.
Wszystko siedzi w głowie. Ale lepiej dorobić do tego ideologię.
1 rok
218
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-09 16:05
Tęsknię za czasami, gdy promowało się szczupłą sylwetkę i atrakcyjność. (2)
Dzisiaj promuje się brzydotę i tzw. ciałopozytywność. Brzydka cera, brzydkie ciuchy, wylewający się tłuszcz i cellulit. Ale za to tatuaż jest.
1 rok
5011
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-09 16:34
i tunele w uszach
1 rok
121
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-10 09:59
Niczego nie trzeba promować.
Promocja szkieletów to też promocja plastiku i głupoty. Niemniejszej od ruchu badypozytywnego. Tak świat nie wygląda. To nie 90210
1 rok
21
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-09 16:15
Opinia wyróżniona
Otyłość jest straszna dla osoby otyłej (17)
ale też dla partnera/partnerki, którzy często cierpią i żałują związania się z taką osobą bo po prostu nie potrafią zaakceptować takiego wyglądu. Potem taki związek leci na łeb.
1 rok
12644
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-09 22:15
(2)
Okropny komentarz... ty pewnie jesteś chodzącym ideałem? A jak czyjś partner zachoruje np. na raka i wygląda bardzo zle to twoim zdaniem też taki związek powinien sie rozlecieć? Płytki i pusty jesteś!
1 rok
2562
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-09 22:31
Kwestia wyboru
Nowotworu nie wybierasz
Otyłość i owszem, świadczy ona o braku szacunku do siebie, o braku dyscypliny a wiąże się z wieloma innymi chorobami.
Nie tyje się od oddychania!
Faklogic
1 rok
4930
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-11 08:12
Taka prawda ! Nikt i nic nie oszuka obżarstwa i zwojów tłuszczu .
1 rok
151
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-10 02:18
Mi się przytyło od niedoczynności tarczycy (2)
z 60 kg przytyłam do 85 kg przy wzroście 170 cm, ta niedoczynność hormonów tarczycy została wywołana przez pewien lek antydepresyjny. Po pewnym czasie wszystko (poza moim nastojem) wróciło do normy. I jestem zdziwiona, że babki noszące rozmiar 42 czy 44 narzekały że nie mogą znaleźć ubrań w swoim rozmiarze, ja widuje często ubrania L czy XL w hipermarketach.
1 rok
156
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-10 17:09
Ja mam rozmiar 46 obecnie (1)
lub 44 (zależy od marki), zero problemów z kupieniem czegoś fajnego dla siebie. I wcale nie są w dziale dla grubasek, Oczywiście, że jestem za duża i muszę schudnąć, ale też....wielu facetom podobają się takie xl-ki.
Co więcej, staram się ruszać, nie biegam, chodzę na nordic walking, badminton, pływanie.
Ja się czuję kobieca, ale w planach jest schudnięcie do 42. Ja jestem łakomczuchem i tyle.
1 rok
62
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-14 08:21
XL to 42
Twoje 46 to dokładnie XXXL
1 rok
00
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-10 06:54
oho jaka pogłębiona analiza (1)
niczym u lokalnej elity z pod monopolowego
Bartek
1 rok
83
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-10 17:10
"spod" się pisze
"elito", taki co to myśli,że proch wynalazł
1 rok
13
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-10 09:10
Zawsze chciałem być z pewną osobą (z wzajemnością) która była zajęta (1)
Dziś jest już wolna (nie wiem, może nieprzypadkowo) ale stała się właśnie mocno plus size. I choć nadal bardzo ją lubię, w sumie bardziej niż moją kobietę to niestety nie w umiem sobie "tego" wyobrazić. Nie lubię siebie za to, ale w tym artykule jest wiele prawdy. Nie zabujałem się w grubasce ale w młodej dziewczynie której dawałem duże szanse że się za dziesięć lat takową stanie i tak się stało. O ile kiedyś mogłem sobie wmówić, że jest fajnie pulchna (bo w sumie tak było) to dziś w tuszy nie ma niczego fajnego, nie mówić już podniecającego (podniecają się tylko ludzie z dysfunkcjami)
1 rok
912
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-13 08:03
Przestań śnić o miłości z młodych lat, ciągle o niej myślisz- tak czy siak, analizujesz
Zadbaj o małżeństwo, nie zdradzaj w myślach.
Gdyby tamta pani ,, z młodości" schudła, chciałabyś zdradzać z nią żonę?
1 rok
10
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-10 09:40
Moja żona jest gruba (6)
Znam ja od czasów szkolnych. Wtedy nie miałbym szans. Była śliczna, najpopularniejsza w szkole. Gdy się pobraliśmy wyglądała fajnie. (nieprzypadkowe określenie. Miała sporo kg więcej ale nadal przyciągała spojrzenia). Dziś to jest już równia pochyła co przekłada się wiadomo że na związek. Minęło zaledwie 6-7 lat. Żadne z nas nie jest zainteresowane seksem. Dzieci nie mamy zresztą one wymagaja wiele energii
1 rok
146
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-10 17:16
Smutne (3)
Ale sam piszesz, że to był proces. Po prostu patrzyłeś, jak tyje, przeszkadzało Ci i ....nic????
Czemu nie pójdziecie gdzieś na terapię? Jeśli Tobie to przeszkadza?
Też kiedyś byłam dużo szczuplejsza, teraz 50+ i rozmiar 46, 90 kg, ale pomimo sporej nadwagi nadal podobam się facetom. Co nie oznacza, że nie chciałąbym być szczuplejsza.
Kurde....nie wszyscy ludzie muszą być szczupli!!!!
1 rok
37
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-10 21:48
Pewnie dlatego że nie ma granicy co do grama kiedy coś aprobujemy a deczko więcej już nie
Zwłaszcza jeśli chodzi o bliską osobę. Takie cechy często są dla nas niewidoczne. Gdyby partnerom przeszkadzały nowe większe rozmiary ich kobiet to byśmy mieli ciągle rozstania a przed USC kolejka do rozwodów jak za komuny po zakupy. Tymczasem ludzie rozstają się częściej z innych powodów. Tak w ogóle jak powiedzieć kobiecie, że powinna przystopować? Przystopować to można z piciem a nie z tyciem bo często jest to proces skomplikowany. Owszem, można żartobliwie gdy się "to" zaczyna. A później już żartobliwie nie wystarczy bo robi się nieciekawie. Żadna kobieta nie chciałaby takich rzeczy słyszeć od partnera. A w drugą stronę? Faceci tyją jak wieprze a co powie żona? Misaczku. Kobiety nie są takimi wzrokowcami i ich wsparcie jest jeszcze mniejsze. Jesteś gruby to sobie bądź, byle z pracy nie zwolnili. Tu pokutuje myślenie, że zajmuję się sobą, domem, dzieckiem i jego dolegliwościami to jeszcze brakuje żebym się starym zajmowała
1 rok
50
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-10 21:49
A co, miał rzucić dla chudszej?
1 rok
10
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-11 08:24
Nie słódź sobie za bardzo ! Prawda jest inna ! Nikt z facetów nie patrzy , na grubaski , może tylko z politowaniem i niesmakiem .
1 rok
63
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-13 08:07
Mój mąż, wysoki, kiedyś przystojny, ma teraz ogromny brzuch (na posiłki mam wpływ, ale on uwielbia piwo (1)
i w pracy wychodzą na lunch fast foodowy, ale nadal to jest ten człowiek, którego pokochałam, ma te same piękne oczy, dobry charakter i mamy dobry seks.
Ożeniłeś się bez miłości.
1 rok
13
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-14 08:20
Faceci tak mają
Dla nich, żeby kogoś pokochali, nie liczy się np. charakter, a wygląd
1 rok
00
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-09 16:21
moja dobra koleżanka w ciągu 2-3 lat mocno przytyła przez leki. waga około 110kg (3)
i wiecie co? postanowiła to zmienić. zrzuciła już kilkanaście kg w ciągu roku. tak, dla niektórych to mało. ale odchudza się zdrowo. dużo ćwiczy - rower, siłownia, basen. je wszystko na co ma ochotę, ale w takich ilościach, by był deficyt kaloryczny. no i wiadomo - zdrowiej. mniej cukru, więcej warzyw. wszystko to weszło już jej w nawyk.
widać już różnicę w jej ciele, choć zawsze "miała grube kości".
więc jeśli ktoś zrzuca wszystko na to, że choroba i leki i inne takie - to sorry, ale zawsze da się zejść te dwa rozmiary niżej.
1 rok
373
Twoja opinia
Zmień treść
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2023-04-09 21:45
Kilkanaście kg to przy dużej nadwadze spokojnie zgubisz w 2-3 miesiące.
Kwestia konsekwencji, odstawienia cukru, alkoholu i ŻM.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy