• Kino
  • Mapa
  • Ogłoszenia
  • Forum
  • Komunikacja
  • Raport

Różne oblicza goszczenia Ukraińców

Michał Sielski
11 marca 2022 (artykuł sprzed 2 lat) 
Najnowszy artykuł na ten temat Czy powinniśmy odesłać "naszych" Ukraińców?
  • Dorośli od wojny myślami nie uciekną, ale dzieciom jest łatwiej. Dlatego Żenia, w wolnych chwilach od pracy, zwiedza z córkami Gdańsk.
  • Dorośli od wojny myślami nie uciekną, ale dzieciom jest łatwiej. Dlatego Żenia, w wolnych chwilach od pracy, zwiedza z córkami Gdańsk.

Wielka pomoc Polaków dla uchodźców z objętej wojną Ukrainy spotyka się z ogromnym podziwem na całym świecie. W dużej większości wdzięczni są również sami Ukraińcy, choć zdarzają się też przypadki, gdy pomagającym zaczyna już brakować sił.



Czy znasz osoby pomagające uchodźcom z Ukrainy?

Ogromna pomoc dla Ukraińców uciekających przed wojną budzi nie tylko podziw, ale też zaskoczenie. Jeszcze niedawno nie wszyscy byli bowiem pozytywnie nastawieni do naszych wschodnich sąsiadów, których pracowało u nas niemało.

Dziś mało kto już o tym pamięta. W obliczu wojny mieszkańcy Trójmiasta wykazali się ogromną solidarnością i pomagają Ukraińcom przede wszystkim przyjmując ich do swoich domów, oferując nie tylko schronienie, ale też ubrania i wyżywienie.

Większość historii ściska gardło i wywołuje ogromne współczucie, są jednak też takie, które wywołują smutne refleksje.

Żenia, twarda i zorganizowana. Ledwo przyjechała, już pracuje



  • W sortowaniu ubrań dla uchodźców pomagają wolontariusze, także z Ukrainy.
  • W sortowaniu ubrań dla uchodźców pomagają wolontariusze, także z Ukrainy.
  • W sortowaniu ubrań dla uchodźców pomagają wolontariusze, także z Ukrainy.
Po tygodniu w Trójmieście sama znalazła sobie pracę. Już zarabia w kuchni pobliskiej restauracji
Bez wątpienia budującym przykładem jest Żenia, która przyjechała do Trójmiasta z dwiema córkami, bo tu mieszka mąż jej siostry. Miała więc jakiś punkt zaczepienia, nie jechała w ciemno.

Mąż siostry pracuje na budowach w Trójmieście od wielu lat. Uważany jest za solidnego budowlańca i jest lubiany. Gdy tylko zaczął się ostrzał Ukrainy, jego pracodawcy zaoferowali pomoc: pożyczyli samochód i bezpłatnie oddali mieszkanie do użytkowania przyjeżdżającej z Ukrainy siostrze. Są w nim meble, a osoby, które chciały pomóc, szybko dokupiły chemię gospodarczą i jedzenie. Ubrania rodzina dostała ze zbiórki na Uniwersytecie Gdańskim.

Żenia jest taka, jak zdecydowana większość uciekających przed wojną Ukraińców - wdzięczna za każdą pomoc, trochę nią onieśmielona i skromna. Zapytana jak jej pomóc, odpowiada niezmiennie: nic więcej mi nie potrzeba.

Nic dziwnego, bo to twarda i dobrze zorganizowana babka. Zaledwie po tygodniu w Trójmieście sama znalazła sobie pracę. Już zarabia w kuchni pobliskiej restauracji, a wcześniej przyszła pomagać przy sortowaniu zbieranej na Uniwersytecie Gdańskim odzieży. Jej córki poszły właśnie do szkoły, bo formalności pomogli załatwić właściciele mieszkania, w którym mieszka.

Olga nie chce pomocy, zakupy robi sama



Olga, zadbana, elegancka 40-latka, która przyjechała do Trójmiasta z nastoletnią córką. Jest zaprzeczeniem naszego stereotypu o uchodźcach
Tym co jeszcze łączy większość Ukraińców, jest przekonanie, że szybko wrócą do domów. Psychologowie tłumaczą, że poczucie tymczasowości jest normalną reakcją w takich przypadkach. Nawet jeśli są to trzeźwo myślący ludzie i widzą w mediach skalę zniszczeń w swoim kraju, wmawiają sobie, że uda im się szybko wrócić. Bo chcą wierzyć, że jeszcze nie wszystko stracone.

Jak Olga, zadbana, elegancka 40-latka, która przyjechała do Trójmiasta z nastoletnią córką. Jest zaprzeczeniem naszego stereotypu o uchodźcach. Część z nich miała bowiem czas na ewakuację, nie każdy uciekał w domowym dresie pod gradem wybuchających rosyjskich bomb. Ci, którzy mieli czas, wzięli ze sobą najlepsze ubrania, sprzęt elektroniczny, pieniądze, dokumenty, karty bankowe. Wszystko co małe i cenne. Zachowali się rozsądnie, starając ratować jak najwięcej, tymczasem wciąż pokutuje przekonanie, że uchodźca wojenny powinien być w łachmanach, a jeśli nie, to jest oszustem i naciągaczem.

Olga nikogo naciągać nie chce. Ma swoją dumę, ma też trochę pieniędzy, więc za mieszkanie chciała zapłacić, choćby czynsz. Właściciele mieszkania, do którego trafiła, nie chcą o tym jednak słyszeć. Chcą też pomóc: zrobić zakupy, zapewnić odzież, środki czystości. Ale zanim zapytali czego potrzebuje, Olga podziękowała, bo była już w sklepie. Kupiła jedzenie, ubrania dla siebie i córki oraz podstawowe kosmetyki.

Chce zostać w Polsce tak krótko, jak się da. I wrócić na Ukrainę.

Jana. Modli się i płacze, jest przerażona



Są też jednak i inne przypadki. Trudniej jest, gdy pomocy potrzebują starsi ludzie. I nic dziwnego, starsi członkowie naszych rodzin też często są bardziej absorbujący. Niektórzy aż za bardzo...

Poniekąd jest też tak z Janą, która przyjechała do Trójmiasta z czteroletnim wnukiem. Do swojego mieszkania przyjął ich trener jednej z trójmiejskich drużyn sportowych. Problem w tym, że Jana ma 70 lat, jest przerażona i zagubiona. Na razie każdy dzień spędza praktycznie tylko płacząc i modląc się.

Tymczasem wnuk jest jej całkowitym zaprzeczeniem. Ma bardzo dużo energii, jest nadpobudliwy, wszędzie go pełno, broi, bałagani - jak to energiczny czterolatek. Cała opieka nad nim spada na gdynian, bo babcia się nim nie zajmuje, a także nie gotuje, nie sprząta. Płacze i modli się. I tyle.

Goszczący ich gdynianie, spokojni, bezdzietni, są zmęczeni. Ich życie codzienne przewróciło się do góry nogami. Wieczorami ogarniają dom, dziecko i starsza panią. Mówią, że oczywiście dadzą radę, ze wszystkim sobie poradzą. I - póki co - radzą sobie. Ale nowa rzeczywistość ich zaskoczyła. Nie myśleli, że będzie to tak absorbujące.

Ludmila: nie mamy tarki i tłuczka, przywieź pasek do spodni



Część uchodźców musiała zmieścić swój cały dobytek w kilku torbach i plecakach. Część uchodźców musiała zmieścić swój cały dobytek w kilku torbach i plecakach.
Poddała się. Zabrakło jej sił i mocy. Skończyło się tak, że przekazała ukraińskim gościom listę instytucji i punktów pomocowych w Gdańsku, gdzie mogą szukać wsparcia
Wśród rzeszy wdzięcznych, samodzielnych, pokornych, myślących o przyszłości i naprawdę dobrze trzymających się gości z Ukrainy, zdarzają się jednak i tacy, jak LudmilaAnna, które trafiły do Trójmiasta z trójką nastoletnich dzieci.

Ktoś pomógł im znaleźć w internecie ogłoszenie, w którym oferowano transport z granicy do Gdańska. Ktoś inny znalazł mieszkanie na Chełmie, gdzie mogły zamieszkać. Do transportu zgłosiła się Kasia. Pojechała na granicę i przywiozła ich do mieszkania, które okazało się jednak ruiną, w dodatku bez wyposażenia. Innych opcji nie było, więc Kasia była przekonana, że zrobiła kawał dobrej roboty. Zwłaszcza, że od razu przywiozła ze swojego domu, co mogła: sztućce, talerze, szklanki, jedzenie, chemię gospodarczą i wiele innych rzeczy.

Ale Ludmila i Anna wysyłają jej SMS za SMS-em. "Nie mamy tarki i tłuczka", "Przywieź jakiś pasek do spodni", "Dzieci nie mają wiosennych butów". Tych wiadomości jest nawet kilkanaście dziennie. Przez pierwsze kilka dni Kasia przyjeżdżała z każdym zamówieniem, tak szybko, jak tylko mogła. Nie usłyszała nawet żadnego "dziękuje", a dzieci są ciągle obrażone i mają do niej pretensje o wszystko. Poddała się. Zabrakło jej sił i mocy. Skończyło się tak, że przekazała ukraińskim gościom listę instytucji i punktów pomocowych w Gdańsku, gdzie mogą szukać wsparcia. I zapowiedziała, że na SMS-y odpisywać nie będzie.

Czytaj także: Psycholog: chęć pomocy skończy się po 3-4 tygodniach.

To jednak margines i chyba każdy rozsądny człowiek spodziewał się, że tacy ludzie też przyjadą. Trafia do nas bowiem cały przekrój ukraińskiego społeczeństwa. Będą świetnie wykształcone specjalistki, będą też osoby roszczeniowe i niewykształcone, będą też rzezimieszki. Jak w każdej grupie.

Miłena: będziemy wam wdzięczni do końca życia



  • Skromne, wdzięczne, zaskoczone skalą pomocy - takie w większości są kobiety, które uciekły przed wojną z Ukrainy.
  • Skromne, wdzięczne, zaskoczone skalą pomocy - takie w większości są kobiety, które uciekły przed wojną z Ukrainy.
Klamerki? Niepotrzebne, poradzimy sobie. Odkurzacz? Po co, znalazłyśmy miotłę w piwnicy. Jedzenie? Mamy jeszcze, my dużo nie jemy...
Większość Ukraińców robi jednak wszystko, by pozostawić sobie jak najlepsze wrażenie. Jak choćby Miłena. Przyjechała do Trójmiasta z 27-letnią córką i 21-letnią synową, które mają trójkę dzieci. Synowa jest w ósmym miesiącu ciąży, a najmłodsza córka ma cztery miesiące. Obie więc do pracy raczej szybko nie pójdą, ale 50-letnia Miłena już skontaktowała się ze znajomą, która pracuje w hotelu we Władysławowie. Gdy tylko zrobi się trochę cieplej i ruszy sezon turystyczny, będzie tam miała pracę.

Do domu po zmarłym wujku przyjął je wykładowca jednej z gdańskich uczelni. Pan Bartosz nie ukrywa, że jest zbudowany ich postawą.

Wraz z rodziną o pomoc poprosił bowiem znajomych, którzy wykazali się wielkim sercem. Wielu dało, ile mogło: ktoś kupił pieluchy, ktoś jedzenie, przyniósł ubrania, zabawki dla dzieciaków. Ale dom nie jest nowy, brakuje w nim wielu rzeczy. Na początku nie było pralki, suszarki na bieliznę, patelni... Szybko starają się te braki uzupełniać, ale często nie zdają sobie nawet z nich sprawy.

Bo za każdym razem, gdy przywożą im kolejną partię rzeczy, goście z Ukrainy są onieśmieleni. Zawsze dziękują, nigdy nie mówią, że czegokolwiek potrzebują. Zawsze wszystkiego jest "mnogo". Opiekująca się nimi rodzina sama wręcz musi wypytywać o potrzeby, co jest niezręczne dla obu stron.

Klamerki? Niepotrzebne, poradzimy sobie. Odkurzacz? Po co, znalazłyśmy miotłę w piwnicy. Jedzenie? Mamy jeszcze, my dużo nie jemy...

- Nigdy nas nie znaliście, zobaczyliście pierwszy raz w życiu na oczy, wpuściliście do domu, ogrzaliście, ubraliście, przywieźliście pieluchy, jedzenie, ubrania, całą wyprawkę dla małego, który się jeszcze nie urodził i my mamy jeszcze o coś prosić? Chyba bym się pod ziemię ze wstydu zapadła - przyznaje Miłena. - My będziemy wam do końca życia dziękować za to serce, które nam okazaliście. I pół naszego miasteczka już się modli za was równie często, jak za naszych żołnierzy.

Opinie (859) ponad 100 zablokowanych

  • Jakiś tydzień temu widziałem program o Ukraińcach mieszkających w Polsce (2)

    Jeden informatyk, druga nauczycielka. Płakali że bardzo tęsknią za Ukrainą i jakby mogli to by pomogli. Ale do teraz nie rozumiem, dlaczego nie ruszyli zada ? Przecież można na Ukrainę wjechać i bronić ojczyzny. Robią to ludzie z całego świata, ale oni nie ? Zero szacunku od tej pory.

    • 19 1

    • Ale to... (1)

      Nawet nie chodzi o to, że mają być na linii frontu. Przecież można pomagać na granicy, wjechać z paczkami na Ukraine.
      Nasi wolontariusze już mówią, że nie mają siły. Oczywiście są Ukraincy, którzy pomagają swoim braciom ale no właśnie tak jak mówisz czy tylko my mamy pomagać, a każdy kto dostał pieczątkę już nie?
      Był fajny artykuł o panu Krzysztofie, który mieszka od lat w Kijowie, od 10lat jest z Ukrainka. Chciał ją wysłać do PL powiedziała, ze zostaje bo to jej kraj i chociaz on też traktuje Ukraine jak swój dom to powiedziała, że jeśli on zostaje to ona czuje jeszcze większy obowiązek zostać. Facet rano idzie do sklepu gdzie domniemam jest kierownikiem/wlascicielem sprawdza co przyszlo i jak to rozdzielic. Pozniej rozwozi leki, nastepnie pomaga przy barykadach. I sam prosil o to aby Ukraincy pomagali, ze nie musza walczyc ale wlasnie pakować paczki, rozwozić leki, ogarniać sprzęt dla tych którzy walczą o kraj.
      Był przecież słynny wpis apel na pewnym portalu społecznościowym gdzie znana persona (nie wiem czy jakaś postać medialna czy tez polityk) który apelowal do rodakow aby po przekroczeniu granicy ogarnięciu się "pomagać tym którzy pomagają nam", a nie nagle udawać, że nic się nie dzieje bo docierają do niego zdjęcia gdzie niektorzy się już "bawią" nie mając wstydu, że ktoś ostatnimi siłami pomaga naszym braciom. Coś jednak jest na rzeczy.
      A słynny filmik z młodym chłopakiem (prawie dzieciakiem) kupując bilet chyba widział już każdy gdzie mówi, że jak ktos nie ma bo uciekla od bomb to niech nie płaci ale nie badzmy tylko "daj, daj" aby nie było, że Ukrainiec tylko bierze bo pamiętajcie, ze oni nam pomagają ale też muszą wszystko opłacac.
      Nie wiem jak ktos może rozpatrywac studia przy zgodzie rządu, że darmowe. Czy przerwa w studiach w takiej sytuacji to tragedia? Moim zdaniem nie i jesli juz te pieniadze byc powinny przeznaczone dla ludzi walczących na froncie oraz ludzi którzy z różnych wzgledów musieli tam zostać i nie mają co pić i jeść.

      • 3 0

      • Ci, co przyjechali

        To sie poki co dobrze bawia, zwiedzaja sobie, jezdza komunikacja za darmo, I to nie do pracy, strzelaja foty I mile spędzają czas. Taka to ta powojenna trauma. Wystarczy wyjsc gdzies na miasto. Wstyd to I hańba, moim.zdaniem, za pieniądze podatników niebogatego przecież państwa, jakim jest Polska.

        • 8 0

  • (1)

    Jak czytam komentarze na forum to zaczynam myśleć że może rozpizdzenie tego wszystkiego atomowką to dobry pomysł. Zaczynam wątpić w ludzi. Czy wy wszyscy spece od ekonomii i geopolityki, domorosli socjologowie i stratedzy nie rozumiecie tak prostej rzeczy że sąsiadowi źle się dzieje, dom mu płonie i trzeba pomóc?

    • 2 14

    • Nie.

      Jest taka prosta zasada "jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie." Stefan Bandera.

      • 3 0

  • Z dzisiejszych wiadomosci zagranicznych :

    "350 funtów miesięcznie na przyjęcie ukraińskiego uchodźcy do domu: rząd zaoferuje Brytyjczykom wypłatę gotówki za przyjmowanie osób uciekających przed bombami Putina przez sześć miesięcy".
    Wyliczylem ze wypada po ok.66 zl dziennie podczas gdy w Pl jest to 45 zl i zycie tutaj jest dwa razy tansze niz tam.. Do tego tam maja dokladnie okreslony czas, a my mamy ulanska fantazje ze szkoda dla siebie samych..

    • 16 0

  • prawda

    Zaprosił bym wszystkich uchodźców do kina na Wołyń i potem dał czas na przemyślenia.
    Wręczył kamizelki i do pomocy.
    to nie jest czepianie się czy rasiz a czysta prawda.

    • 18 3

  • Szkoda tylko, że w stanie epidemi wpuszcza się obcokrajowców bez kwarantanny

    Jeżeli ten rzadek myśli, że pod pretekstem obcokrajowców, pojedzie z nami dalej tym pociągiem szaleństwa sr--viego, to się k... grubo pomylił!!!!!!

    • 9 0

  • A kto będzie dzieci sponsorował jak mama znajdzie pracę ? Z jednej pensji to nie pójdzie..

    • 5 0

  • Z ostatniej chwili : (1)

    Rosja i Ukraina twierdzą, że w ciągu DAYS może nastąpić pozytywny wynik rozmów pokojowych: Kijów twierdzi, że Moskwa zaczyna rozmawiać konstruktywnie, podczas gdy Kreml potwierdza, że dokonuje się znaczący postęp, gdy obie strony przygotowują się do jutrzejszego spotkania
    Rosja i Ukraina twierdzą, że w trzecim tygodniu wojny może dojść do pozytywnego wyniku rozmów pokojowych
    Urzędnicy stwierdzili, że znalezienie przez obie strony pokojowego rozwiązania wojny na Ukrainie może być kwestią dni.
    Ukraina dała jasno do zrozumienia, że chociaż jest gotowa do negocjacji, nie podda się ani nie zaakceptuje ultimatum
    Rosyjski delegat Leonid Słucki powiedział, że rozmowy poczyniły znaczne postępy, ponieważ kolejne rozmowy są zaplanowane na jutro
    Tymczasem ukraiński negocjator Mychajło Podolak powiedział: Rosja już zaczyna mówić konstruktywnie

    • 1 3

    • Oby...

      Opamiętali się i doszli do porozumiena

      • 1 0

  • Jeszcze niedawno pogrzebu nie można było przeprowadzić bo kowidy a teraz ch z tym.

    • 4 0

  • Najbardziej zadziwia

    Że przed 24 lutym,aby wwieźć zwierzaka z Ukrainy, potrzebne było miareczkowanie przeciwciał na wściekliznę. Obecnie nawet nie potrzeba szczepienia zwierząt, żadnego ani kwarantanny.
    Żeby wjechać na Ukrainę, certyfikaty, testy, oświadczenia.
    Maski, maski, maski. O, już nie trzeba.

    Cokolwiek by nie mówić o Putinie,
    to pandemię w dwa dni zakończył.

    • 8 0

  • Najbardziej z uchodźców cieszą się Urzędy Pracy

    Ponieważ już były z nożem na gardle.
    Rozmawiałam z zachwyconą kierowniczką, która z ulgą odetchnęła.
    Będą mieć pracę!

    • 1 0

alert Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.

Najczęściej czytane