Z
Piotrem Soyką rozmawiają Marcin Dybuk i Tomasz Falba
- Czuje się pan człowiekiem sukcesu?- Czuję się człowiekiem pracy.
- Skromnie pan siebie ocenia. Stocznia Remontowa, którą pan kieruje, zaliczana jest do europejskiej i światowej czołówki. Jest jednym z nielicznych polskich zakładów tego rodzaju, który nie ma długów i jeszcze zarabia (w ostatnim roku ponad 20 mln zł). No i ciągle szuka ludzi do pracy. Jak się osiąga takie wyniki?- Stocznia to ludzie. To oni są najważniejsi. Bez nich nie dałoby się niczego osiągnąć. Jeżeli menedżerowi uda się dobrać odpowiedni zespół ludzi, to firma będzie odnosić sukcesy. Postawiłem na długofalową politykę kadrową i się opłaciło. Od kilku lat na stanowiska kierownicze przyjmujemy ludzi z ilorazem inteligencji 130. Z każdym kandydatem rozmawiam też osobiście. Od dwudziestu lat przyjmuję w ten sposób ludzi do pracy. Rzadko się mylę. Chodzi o to, aby do stoczni trafiały osoby nieprzeciętne.
- A pan, jaki ma iloraz inteligencji?- Mieszczę się w naszej stoczniowej normie.
- A przyjmuje pan do pracy w stoczni ludzi o większym ilorazie inteligencji od pańskiego?- Nie mam takich zahamowań. Im wyższy, tym lepiej dla Stoczni.
- Co zrobić, żeby polski przemysł stoczniowy wyszedł z zapaści?- Nie ma jakiejś jednej, cudownej recepty. Tak jak już mówiłem: trzeba mieć odpowiednich ludzi. Trzeba znać rynek, konkurencję i umieć zdobywać pieniądze. Trzeba ciężko i dobrze pracować. Dbać o markę i terminy. To wszystko wydaje się elementarzem menedżera. I to prawda. Nie ma w tym nic specjalnie odkrywczego. Problem jednak w tym, że wszyscy o tym wiedzą, ale mało kto stosuje.
- Na ile stoczni jest jeszcze miejsce na polskim rynku?- Tak naprawdę nie da się tego określić. Nasze krajowe stocznie to ok. 1,5 proc. światowej produkcji. To pokazuje skalę wyzwania. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby powalczyć o większy udział.
- Co pan myśli o pomyśle odłączenia Stoczni Gdańskiej od grupy Stoczni Gdynia?- O tym powinny zadecydować racje ekonomiczne. Musi też pojawić się jakiś inwestor. Jeśli znajdzie się chętny na Stocznię Gdańską, to dlaczego nie?
- Jakie są plany Stoczni Remontowej na najbliższe lata?- Powiem tak. Wzrost, wzrost, wzrost. Firma, która dynamicznie się nie rozwija, stoi w miejscu a jak stoi w miejscu, to połyka ją konkurencja. To znowu wydaje się jakimś ogólnikiem, ale naprawdę innego planu nie mamy. Obserwujemy rynek i na niego reagujemy. To wszystko.
- Jedna ze spółek należących do grupy kapitałowej Remontowa wydała w styczniu pierwszy numer miesięcznika "Nasze Morze". Czy to chęć zrobienia kolejnego, dobrego interesu czy realizacja marzeń o gazecie morskiej z prawdziwego zdarzenia?- I jedno, i drugie. W polskich gazetach, nawet tych wybrzeżowych, nie ma zbyt wiele tematów morskich. Na rynku nie ma też takich pism jak kiedyś było "Morze". "Nasze Morze" chce nawiązywać do tej tradycji. Pierwszy numer mi się podobał. Mam nadzieję, że spodoba się także czytelnikom. A jeśli przy okazji uda się na tym zarobić, to będzie idealnie.
- Pańską stocznię odwiedziła właśnie brytyjska księżna Anna.- Rzeczywiście, 2 lutego księżna wzięła udział w wodowaniu jednego ze statków, jaki buduje Stocznia Remontowa wspólnie ze Stocznią Północną wchodzącą w skład grupy kapitałowej Remontowa. Księzna jest matką chrzestną statku. To dla nas wielkie wyróżnienie.
Statek jest jednym z trzech, jakie zostały zamówiony u nas przez Trinity House, instytucję, która została założona przed pięcioma wiekami przez króla Anglii Henryka VIII, po to, dbała o bezpieczną żeglugę wokół wysp brytyjskich. Robi to do dzisiaj.
Księżna Anna to nietuzinkowa postać. Jako pierwszy członek brytyjskiej rodziny królewskiej wystąpiła z sukcesami na igrzyskach olimpijskich. Od lat siedemdziesiątych reprezentowała kraj we wszechstronnym konkursie konia wierzchowego. Księżna ma tytuł należny najstarszej córce panującego monarchy - Princess Royal. Tylko ona go nosi.
- Ma pan 63 lata. Wybiera się pan na emeryturę?- Nie. Póki stocznia odnosi sukcesy nie widzę takiego powodu.
- Na emeryturze mógłby się pan zająć polityką. Był pan już kiedyś radnym wojewódzkim. Z pańskim doświadczeniem przydałby się pan choćby w samorządzie.- Uchowaj Boże. Choć nie przeczę, że uczestnicząc kiedyś w polityce dużo się nauczyłem. Przydaje mi się to dzisiaj w biznesie. Uważam jednak, że nie należy mieszać tych dwóch rzeczy.
- Kolekcjonuje pan minerały. Do jakiego minerału by się pan przyrównał?- Podobają mi się agaty. Są kolorowe, łatwo dostępne w Polsce i nie za drogie. Ale jeśli miałbym się przyrównywać, to chyba do marmuru. Ale nie tego używanego na pomniki.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
